Dag 35: Denver – Brussel

Vlucht: 7 uur - 5 min wachten in Reykjavik - 3 uur Aantal miles gereden: 46 miles

De laatste ochtend bestond ons ontbijt uit lasagna, gebakken aardappelen en speciale worstjes. Niet zo echt ons ding, dus we hebben de rest van de Nutella maar opgemaakt. Die nemen we toch niet mee naar huis. Daarna hebben we alle souvenirs op bed gelegd en zijn we begonnen met inpakken. Wat krijg je wat bijeen na 5 weken! De breekbare dingen hebben we netjes in kledij ingepakt en samen in een trolley voor handbagage gestoken. De rest hebben we een beetje verspreid over de valiezen. Stel dat we er één verliezen, dan zijn we toch niet alles kwijt. Ook toiletzakken enzo moesten weer herpakt worden, liquids apart voor in het vliegtuig...

Om 12u moesten we uitchecken en we waren net op tijd klaar. We hebben in de lobby nog de laatste yoghurtjes opgegeten, een koffie meegenomen voor onderweg en zijn vertrokken naar Aurora. Na een half uurtje rijden kwamen we daar aan. De parking van het bioscoopcomplex is nog steeds volledig afgesloten met gele linten met 'Crime Scene' erop. Je kon er niet bij. Aan de overkant ligt een braak stuk grond, waar veel bloemen en kaarsen stonden. Het was er erg stil, heel aangrijpend. Overal lagen briefjes van mensen en er stond zelfs een kruisje voor een baby. Blijkbaar was een vermoorde vrouw zwanger. Zijn teddybeertje lag in een plastiek zakje erbij. Er waren heel wat mensen die eens kwamen kijken, maar toch was het doodstil.
Daarna zijn we doorgereden naar de luchthaven. Eerst de auto ingeleverd. Dat ging zonder probleem. Geen enkele controle. We moesten hem zelfs niet leeg maken, wat anders wel de gewoonte is. Dus met bekers en al de auto daar laten staan. Dan werden we met de shuttlebus naar de luchthaven gebracht. Daar zagen we dat het 5$ was voor een karretje en we hadden er 3 nodig, want het waren erg kleine. Er stond een karretje los, dat hebben we gebruikt, en we hadden genoeg helpers mee om de rest te dragen... De incheckbalie was gelukkig ook niet ver, dus we waren er snel. We hadden al online ingecheckt, dus ook dit ging allemaal vlotjes. De valiezen hadden we netjes gewogen op voorhand, dus alles was snel in orde.
We zijn direct naar de gate gegaan en hebben daar in de foodcourt gegeten. Op het vliegtuig was eten niet inbegrepen. Dit was meteen ook ons middageten want we hadden er geen tijd meer voor gehad omdat het bezoek aan Aurora wat uitgelopen was.
We hebben overal gezocht naar een supermarkt om wat koeken te kopen voor op het vliegtuig, helaas was er niks. Dan hebben we maar voor ieder een pakje chips gekocht.
Het vliegtuig vertrok een half uur te laat. De kinderen zaten met z'n 3 naast elkaar, dan de gang en dan wij 2. Ik zat naast een meisje die haar zus ging bezoeken die in Frankfurt studeert en heb er een tijdje gezellig mee gebabbeld.
We hadden gelukkig allemaal schermpjes en iedereen keek naar wat hij leuk vond. Wij keken naar the Hangover, opgenomen in Las Vegas. Heel grappig en leuk om te zien omdat we daar pas geweest waren. Daarna keek ik ook nog naar de pilootaflevering van Alcatraz. Wat ziet dit er weer een leuke reeks uit, ook heel herkenbaar, de cellen lijken net de echte (misschien is het er opgenomen ook).
Ze deden ondertussen het licht al uit, kwamen nog rond met eten, maar we hadden geen honger. Een pakje chips en een filmpje, het was prima. Iedereen probeerde toen wat te slapen, maar dat lukte niet zo goed. We waren ook gewoon om pas na middernacht te gaan slapen, en het was nu pas 21u ofzo.
We kwamen te laat toe in Ijsland, en hadden nog 15 minuten toen we uit het vliegtuig stapten om naar de vertrekgate te gaan, maar dat lukte wonderwel goed. We moesten zelfs nog 5 minuten wachten tot het inchecken begon.
Op deze kote vlucht kregen de kinderen weer een PSP, en iedereen kreeg een pakje chips als ontbijt: beetje gek toch. Marie-Laure kreeg net als op de vorige vlucht alleen eten, maar ze lustte het niet, zodat Luc en ik elk een halve croque monsieur opaten als ontbijt.  Slapen lukte ook hier niet.
Toen we toekwamen moesten we eerst weer erg lang stappen naar de bagageband: dat is nog nergens in de wereld zo ver als in Brussel zeg! De bagage was zoals gewoonlijk weer vertraagd, zodat we rond 13.30u pas doodmoe aankwamen in de aankomsthal.
Daar stonden oma en opa en nonkel Maarten ons op te wachten om ons met 2 auto's weer naar huis te brengen. Dan zijn we allemaal 2u gaan slapen, want de Lokerse Feesten zijn begonnen in onze stad, en daar wilden we graag naartoe.
Te voet zij we er naartoe gestapt en het concert van Milow was geweldig! Het was al bijna 1.30u als iedereen weer in zijn bed lag: wat een lange dag!
De reis zit erop, ze was fantastisch!
Een nabeschouwing volgt later nog wel, nu eerst alles wassen, souvenirs ophangen, tuin in orde brengen enz. Back to the real life :(
Iedereen die reageerde: erg bedankt, het was elke morgen heel leuk om de reacties te lezen!

Dag 34: Denver

Hotel: Homewood Suites by Hilton® Denver - Littleton Aantal miles gereden: 49 miles Hoogste temperatuur:  92°F

Om 7.30u opgestaan deze morgen. We hadden eigenlijk niks gepland, maar het ontbijt was maar tot 9u, en we wilden graag rustig ontbijten. Er was genoeg keuze, met enkele speciale zaken die de ene al lekkerder vond dan de andere. We namen een warme appelflap mee voor onderweg.
Daarna nog eens naar het fototoestel gekeken.  Gisterenavond ging het plots weer niet meer en vandaag  nog altijd niet.  Gelukkig hebben we ons oud toestel nog.
We vertrokken naar Denver centrum. Gisteren hadden we nog gekeken wat we konden bezoeken. Vooral de US Mint wou iedereen zien. Helaas moest je daarvoor tickets gereserveerd hebben, dus dat ging niet meer. Nochtans hadden we een half jaar geleden er ook al naar gekeken, maar het systeem is blijkbaar ondertussen veranderd.
We zijn dan naar de Red Rocks gereden. Die liggen een beetje buiten de stad, maar niet ver van ons hotel.
Daar is een groot openluchttheater dat gebouwd is tussen de rotsen. En wie nam daar als eerste artiest een live concert op? Inderdaad, U2. Als grote fans konden we dit dus absoluut niet missen.
Het was nog een lange weg naar boven, maar het was fantastisch! Vanavond treedt er een groep op (Counting Crows), en ze waren het podium aan het klaarzetten. Leuk om te zien. Je kon overal vrij rondlopen, behalve rond het podium. De arena werd door veel Amerikanen gebruikt als gym. Ze liepen rij per rij af en dan eerst alle rijen naar boven, dan naar beneden. Heel vermoeiend lijkt me. Sommige sprongen met 2 voeten tegelijk naar de volgende rij en zo alle rijen af. het was een grappig zicht. We bleven er een tijdje naar zitten kijken en in het visitorcenter kochten we nog een magneet en sleutelhanger. We zagen plakkaten hagen van wie wanneer had opgetreden, een soort Hall of Fame was het. Het was wel leuk om zo overal rond te kunnen lopen.
Daarna reden we naar Denver centrum, waar we een parking vonden naast het State Capitol. Dat stelt al helemaal niet veel voor als je dat in Washington bezocht hebt. Is dit het?, was de reactie.
We wandelden naar de winkelstraat, 16th street. Eigenlijk viel ze een beetje tegen voor ons. We vonden ze niet aangenaam om in te wandelen, want er reed een bus in het midden. Verder vooral veel eetgelegenheden, maar die hadden wij niet nodig, aangezien we onze lekkere appelflap al op hadden.
We keken eens rond in het Hard Rock Cafe en in nog enkele winkels. Uiteindelijk vonden we nog een pet voor Victor. Dan zijn we teruggekeerd en dronken een ijsdrank bij Mc D. Daar liep echter veel raar volk rond, gedrogeerden en daklozen die uit de vuilbak een ijsje kwamn halen en dat met de lepel verder opaten. Echt vies! We zijn dan naar de auto gewandeld, langs de US Mint en het Capitool. Daarna naar het hotel gereden en de auto helemaal leeg gemaakt.
Ongelooflijk wat een rommel je in 5 weken bij elkaar krijgt.
We eten een vers cookie op in de kamer met een tas koffie en ik typ de blog in terwijl de kinderen al tassen leeg maken. Alles moet gehersorteerd worden voor op het vliegtuig. Een hele karwei wordt het!
Tegen 17.15u gaan we aperitieven in de lobby en genieten daarna weer van een maaltijd in het hotel. Vanavond is het bruine rijst met courgetten, opgevulde pastaschelpen en pizza! Met een gevulde maag gaan we daarna naar de kamer. Daar maken we nog de popcorn klaar die we van het hotel kregen. Victor speelt nog wat spelletjes op de iPad, Marie-Laure speelt op haar nintendo en wij kijken naar the Killing.
Morgen hebben we een hele voormiddag om in te pakken want we moeten pas om 12u uitchecken. Daarna rijden we nog even langs Aurora waar de shooting plaatsvond in de bioscoop. Vandaar rijden we naar de luchthaven voor een lange vlucht naar België....

Dag 33: Alamosa – Great Sanddunes NP – Denver

Hotel: Homewood Suites by Hilton® Denver - Littleton Aantal miles gereden: 276 miles Hoogste temperatuur: 102°F

Ik was deze morgen al om 7u wakker. Terwijl iedereen nog sliep, een beetje op internet gesurft. Om 7.30u de eerste wakker gemaakt, de wekker ging niet af. Het ontbijt was maar matig, met koude gekookte eitjes en niks warm. Het enige warme dat ze hier altijd serveren is een soort pap, ik vind het erg vies, maar ik weet de naam er niet van. Om 9u zijn we weg. We tanken een laatste keer, maar niet volledig vol, want we moeten de auto leeg terugbrengen. Na drie kwartier rijden komen we bij de Great Sand Dunes aan. We zien ze al liggen van zodra we de afslag nemen. Het is nochtans nog 16 miles dan. Wauuw, zo ver kan je thuis nooit kijken! 

Omdat het een NP is, kunnen de kinderen voor de laatste  keer een junior ranger batch verdienen. We halen de boekjes op en zien nog een extra boekje staan dat gaat over parken in de Wilderness. Dat kan je maar invullen als je daar geweest bent. Ok, geen probleem voor ons, geef maar mee zeggen we. We rijden naar de parking aan de voet van de duinen en beginnen aan een lange tocht. Eerst is het nog plat, met allemaal steentjes erin, dat komt omdat dit eigenlijk een rivierbedding is, die nu volledig uitgedroogd is. Dan begint het klimmen: door het mulle hete zand stappen we verder omhoog. Oh wat is dit lastig! Je zakt telkens helemaal in het zand, en dat begint al aardig warm te worden.  Na een uur besluiten Marie-Laure en ik om te blijven zitten, de anderen proberen naar de top te gaan. Victor laat zijn camera achter, zodat ik hen daarmee kan trekken. We zien hen al snel kruipen, zitten, weer kruipen, weer zitten....het blijkt superlastig te zijn. Uiteindelijk staan ze helemaal bovenaan! We kunnen enkel 3 stipjes zien en herkennen hen aan de kleur van de kledij. Wij zitten zelf gezellig te babbelen en steken onze voeten in het zand: daar is het lekker koel!  We verbazen er ons eigenlijk over hoe er hier zo'n duinen ontstaan zijn. We zitten hier op een hoogte van 7800 feet. Er is  niemand die ons voorbijsteekt, dus we zitten toch ook al wel hoog troosten we ons maar. Na een tijdje komen ze eindelijk naar beneden, het duurt voor ons precies een eeuwigheid.  Ze rennen een stukje en Charlotte valt in het mulle zand en maakt een tuimeling. Als ze bij ons toekomen zit ze helemaal onder het zand, in haar nek, haar oren, overal. Het is inmiddels middag en het zand is echt heet. We besluiten om samen een duin af te rennen om zo sneller beneden te zijn, maar ik moet al stoppen na 10m en me gewoon laten vallen. Dat is bij iedereen zo, behalve M-L loopt in een keer. De onderkant van onze voeten brandt echt, niet te doen. We schuiven met stukjes naar beneden. Pfff, ik weet weer waarom ik zand zo haat. Het kruipt overal in. Mijn broekzakken zitten ook al vol. Ik hou er helemaal niet van! Na wat klimmen en dalen bereiken we de auto. Ik veeg Charlotte en Victor wat af met en handdoek: het zand plakt in hun zweet. Dan zien we een ruimte in open lucht waar je je kan omkleden. Charlotte moet zich helemaal uitkleden, het zit zelfs in haar onderbroek. Daarna eten we aan een picknicktafel. Luc vertelt me daar hoe zwaar het wel was en dat het door Victor komt dat ze nog op de top geraakt zijn, want hij kon totaal niet meer.

Ik vul voor hen het extra juniorboekje in: het is nog moeilijk vind ik zelf. Na ons yoghurtje ruimen we alles op en rijden naar het visitorcenter om hun boekjes af te geven. Het is een hele vriendelijke ranger en zegt dat ze echt veel ingevuld hebben. Hij stelt wel wat vragen, maar die vormen geen probleem. Ze moesten oa een dier tekenen dat in het park voorkwam. M-L had echt een prachtige coyote getekend en de ranger haalde prompt een skelet van de kop om te tonen. Ja, we mochten eraan komen. Omdat ze zoveel wisten mochten we zelfs mee in de rangerburelen waar ze een kamertje hadden vol met die spullen. We zagen er het gewei van een edelhert, de speer van een Indiaan, het vel van een coyote en van een bruine beer die ze daar gedood hebben omdat hij steeds naar de camping trok. Daarna kregen ze zelfs 3 batches, één voor elk boekje en dan nog eentje extra. Leuk als afsluiter van alle parkbezoeken deze reis. Daarna begon een urenlange rit. Het eerste deel reden we op bochtige wegen door dennenbomen. We warende precies weer terug waar we onze reis begonnen waren. Daarna kwamen we op de autostrade terecht waar we 2u op een saaie weg reden. De kinderen vallen in slaap, de inspanning eiste zijn tol. We zien weer veel bliksems in de verte. Ze noemen het hier het mansoonseizoen.

In Colorado Springs begint het te gieten en komen we in een megafile terecht. We verliezen 20 minuten, nu wordt de weg nog langer...maar hierdoor moeten we morgen niet veel meer rijden en zijn we al in Denver. In Denver hebben we nog eens file, avondspits waarschijnlijk.
Het is 18u als we toekomen in het hotel, we hebben 4u in de auto gezeten zonder te stoppen.
Het hotel is heerlijk luxueus, zoals we een Hilton kennen. We krijgen een licht diner aangeboden. Licht zegt ze? Je kan zelf je sla maken met alles erop en eraan: korstjes, pijnboompitten, spek, gekookt ei en allersei soorten dressings. Er is warme pasta, opgevuld met een soort geitenkaas en warme lookbroodjes. Voor drank heb je ontzetend veel keuze, oa ook koele witte wijn, rode wijn en fris bier.
Wat smaakt dit zeg! En we kunnen gewoon hier blijven, we moeten niet meer weg om te gaan eten. Zalig!
Na de koffie gaan we allemaal nog zwemmen en in de superhete jacuzzi. Daarna neemt iedereen een frisse douche, kijken we naar de Olympische Spelen (weeral Michael Phelps) , selecteren foto's en doen de blog.