Dag 32: Santa Fe – Taos – Rio Grande – Alamosa

Hotel: BEST WESTERN Alamosa Inn Aantal miles gereden: 172 miles Hoogste temperatuur: 93°F

Vandaag weer hetzelfde ontbijt als gisteren gehad, inclusief lekkere koek en krant. Daarna alles ingepakt want vandaag trekken we weer verder. De laptoptas blijkt kletsnat te zijn. Ze heeft onder de airco gelegen en die lekt dus blijkbaar. Marie-Laure en Victor proberen ze met de brusher nog te drogen, maar dat lukt niet. Laptops dan maar in een rugzak gestoken, die hebben we toch niet nodig vandaag. Ondertussen zijn we ook al onze extra bagagetas beginnen gebruiken voor alle souvenirs.
We nemen een koffie mee voor onderweg en zijn er weer klaar voor. We stoppen bij de Walgreens voor een brood deze middag, maar net zoals de Walmart gisteren, heeft deze ook geen brood. Hij wordt ook weer gerund door een Mexicaan en hij verkoopt alleen tortilla's. Na 2u rijden passeren we Taos, dat een beetje lijkt op Santa Fe. We rijden er gewoon door en stoppen bij de Taos Pueblo. Dit is een gemeenschap van huisjes van 1200 jaar oud. Er leven nog 50 mensen net zoals toen. Je moet wel toegang betalen, en zoals gewoonlijk bij de indianen is dit erg duur: 10$ voor een volwassene, 5$ voor een kind onder 12 en dan nog eens 6$ voor een fotocamera. Het is allemaal nogal uitgebuit vinden we. In de huisjes waarin niemand meer woont, zijn allemaal souvenirwinkeltjes met peperdure juwelen of brood. We hebben even rond gewandeld, in het gedeelte waarin ze nog wonen mag je niet komen. Je ziet de ladders staan langs de gevels en de vele ovens waarin ze om 5u 's ochtends hun brood bakken. Dat brood wordt verkocht samen met pompoenkoekjes en platte bosbessentaart. Het bekendste brood is echter het Fry Bread. We vinden een huisje waar de vrouw net bezig is er vers te bakken en kopen er een met bloemsuiker. Het is echt erg lekker, maar wel zoet.  We rijden verder en komen even later de brug over de Rio Grande tegen. Daar zijn we even uitgestapt om bovenop de brug te kijken in de Canyon. Het is een mooi zicht. Overal rond de brug staan weer kraampjes van de Indianen. Er is een beetje verder een parkeerplaats voorzien met picknicktafels, waar we ons brood en laatste beleg opeten en een yoghurtje. Ik ben benieuwd of ze thuis ook zo veel yoghurt blijven eten!?Als we verder rijden komen we bijna direct voorbij een Earthship. Hier is de hoofdzetel van de organisatie die huizen bouwt en zich verwarmt met allemaal biozaken. De huizen die ze aan het bouwen zijn, zijn gemaakt van cement en glazen flessen of blikjes. Het schittert heel mooi in de zon, maar om er nu ook in te wonen? Ze hebben een museum erover ingericht, maar dat kost 7 $ p.p. en dat hebben we er niet voor over. Je ziet een film van 20 minuten, dan 15 min toelichting in de zaal en dan nog een tentoonstelling over het project. Als we verder rijden zien we langs de weg nog vele huizen liggen waarin al mensen wonen. Ze wonen echt precies op een andere planeet als je de huizen bekijkt. Het is privaat gebied, dus je mag er niet in rijden.Dan begint het keihard te regenen, net als we Colorado binnen rijden. We zijn weer in de staat waar we vertrokken. We komen om 16.30u toe bij het hotel. We hebben een kamer op de 1ste verdieping, dus dat wordt weer sleuren met valiezen.
Terwijl de kinderen gaan zwemmen, pas ik de blog aan en sorteren Luc en ik de foto's. Als de kinderen ook allemaal gedoucht zijn, gaan we eten. Veel keuze is hier in dit dorp niet: Mc D, KFC of Wendy's. Het wordt die laatste, die hebben we in België niet.
Daarna gaan we nog naar de Walmart ertegenover voor een brood voor morgen. We willen ook een fles wijn kopen, maar in Colorado mag dit weer niet in de supermarkt verkocht worden. Dus gaan we binnen in de liquor store. Victor en Marie-Laure gaan mee binnen. Als we aan de kassa staan, moeten we allebei onze ID tonen. Ik heb die van mij niet bij en daarom moet ik direct buiten gaan! Victor en Marie-Laure mogen wel binnen blijven. Waar zit hier weer de logica? Luc vraagt dan nog hoe oud je moet zijn om alcohol te mogen kopen en dat is 21. Ha ha, ik zal het maar als een compliment zien zeker.
Morgen naar Great Sanddunes, het laatste NP van onze vakantie :(

Dag 31: Santa Fe – Kasha Katuwe – Santa Fe

Hotel: BEST WESTERN PLUS Inn of Santa Fe Aantal miles gereden: 79 miles Hoogste temperatuur: 97°F

Na een goede nachtrust, ging de wekker om 6.30u af. De ene had al een lekkerder ontbijt dan de andere, alhoewel er keuze genoeg was. We kregen een lekkere versgebakken warme koek aangeboden met kersen of ananas. Echt lekker. We kregen ook de krant aan onze tafel gebracht. De tv stond op de Olympische Spelen. Grappig is dat wel, ze laten allemaal de disciplines zien van de Amerikanen. Dus voor ons is het precies alsof alle gouden/zilveren medailles worden door hen gewonnen. Van België weten we helemaal niks, want die doen nooit mee blijkbaar! Een keer deed een Nederlander mee en die werd gediskwalificeerd blijkbaar want er stond geen resultaat bij zijn naam?
Na het ontbijt vertrokken we naar Kasha Katuwe.  Om 9.15 u begonnen we aan de trail. Er is hier geen visitorcenter. Er ligt wel een nieuw aangelegde asfaltweg tot aan de parking. Het eerste deel ging over steentjes langs allerlei planten. We zagen in de verte al tentrocks. Dan kwamen we door een lange slotcanyon. Heerlijk koel in de schaduw. Soms was het weer wat klimmen omdat er rotsblokken  lagen, maar dat was geen enkel probleem. Het was een leuke weg. Een koppel dat al op de terugweg was, zei dat we maar moesten genieten van de schaduw, want voor de rest was het gans de tijd in de zon. We trokken heel wat foto's. De zon schitterde en de witte tentrocks staken prachtig af tegen de azuurblauwe lucht. Geen wolkje te bespeuren. maar het was goed te doen, zo in de ochtend. We stapten verder en stegen lichtjes. Tot we in een soort vallei terecht kwamen en we de berg op moesten, 200m hoog. Er waren soms trapjes gemaakt, soms moesten we echt klimmen. Het was heel afwisselend, en we hadden natuurlijk prachtige zichten. Dit is een heel mooi park! Eenmaal boven viel het zicht ons een beetje tegen. We stapten nog enkele honderden meters naar het uiterste punt verder. Dan hadden we een goed uitzicht op de vallei. We dronken allemaal wat en keerden dan terug. Op de afdaling namen we even een kleine afslagje van waar we een nog beter zicht hadden op de tentrocks. Die doen hun naam trouwens echt eer aan. De afdaling lukt ook aardig, alhoewel we door de kleine keitjes hier en daar flink uitschuiven, maar iedereen helpt elkaar. Op de terugweg komen we wat mensen tegen, maar de meesten doen enkel de canyon en gaan niet verder. Het is ook al erg warm: 97°F. Marie-Laure krijgt het lastig en valt zelfs eens midden op de weg. Maar met wat hulp lukt het wel om verder te lopen. Ik klik zelf mijn voet om, dus we houden elkaar verder stevig vast. Bij het laatste deel stappen we nog een extra km naar een grot. Die valt wat tegen, je kan er niet in en er staat een touw voor zodat je er ook niet op kan klimmen. Dan is het naar ons gevoel nog een hele lange weg naar de parking. Daar komen we toe om 12.45u. Iedereen heeft honger, dus we eten daar ons vers brood op, in de auto, want de enige vrije picknicktafel staat in de blakende zon. We zoeken via de Tom Tom een Dairy Queen en die blijkt vlakbij ons hotel te zijn. Daar eten we allemaal een lekker en vooral groot ijsje.
In de kamer skypen we even met oma en opa. Nee, we hebben nog geen zin om al naar huis te gaan!
Na een tas koffie rijden we naar Santa Fe. Het is een gezellig stadje, niet groot, maar wel groter dan Albuquerque, maar overal mexicaanse invloeden. We bezoeken de kerk (die ze hier kathedraal noemen, maar ze is nog kleiner dan onze parochiekerk) en lopen wat rond in mooie binnentuinen en kunstwinkels. Zo komen we op een binnenplein waar ik zelfgemaakte bloemen koop om in de keuken te zetten. Gans het binnenplein staat vol geschilderd keramiek dat mooi blinkt in de zon. De vrouw vertelt dat ze op deze binnenplaats begonnen zijn met de creatie van de atoombom. Van hieruit werden alle werknemers getransporteerd naar Los Alamos. Ze wisten niet waar ze heen gingen, omdat alles zo geheim was. Er hangt ook een herdenkingsbord. Oh, dit vinden we weer een leuk nieuwtje! We kopen er voor iedereen nog wat keramiek. Ze pakt alles goed in in bubbelplastiek, hopelijk komt het heel toe.
We wandelen nog wet verder, kopen voor de kinderen in een speciale kousenwinkel elk een paar Amerikaanse sokken en ik koop nog een bos gedroogde pepers. Die zie je in New Mexico echt overal!
Daarna willen we eten, en er is niet echt iets in het dorp zelf, dus we rijden terug naar het hotel. Op de weg komen we een pizzeria tegen met grote reclame: 5$ voor een large pizza! OK, hier stoppen roept iedereen. Het zijn erg lekkere pizza's ook nog. Dat had Luc goed gezien langs de weg.
In het hotel kijken we nog even naar synchroon duiken op tv, gaan nog even zwemmen en in de jacuzzi en kijken naar een aflevering van The Killing. Marie-Laure en Victor spelen spelletjes op de iPad.
Het was een leuke ontspannen dag!

Dag 30: Cuba – Albuquerque – Santa Fe

Hotel: BEST WESTERN PLUS Inn of Santa Fe Aantal miles gereden: 160 miles Hoogste temperatuur: 92°F

Iedereen heeft vannacht toch goed geslapen, ondanks dat Luc gisteren nog wat kevers moest dood kloppen vooraleer iedereen in bed kon. Brrr! Maar ja, dat heb je in dit klimaat als je op de buiten logeert zeker. Als ontbijt had de gastvrouw in de ijskast burrito's gezet die ze vers klaar gemaakt had. Ik warm er 3 op, die Victor en Luc op eten. Wij meisjes houden het bij brood met de nutella die we nog steeds meezeulen. De burrito bevat ei, kaas, paprika, ajuin, gebakken aardappeltjes en chili. Krijg ik 's morgens echt niet door mijn keel. Maar de jongens vinden het erg lekker. De verse kom fruitsla die ze ook nog gemaakt had, kan iedereen goed bekoren.
We laden de auto in en vertrekken weer rond 9.30u.
We rijden door naar Albuquerque, maar we stoppen onderweg om te tanken. De tank is nog halfvol, maar het is hier maar 3,24$/gallon, het goedkoopste wat we tot nu toe tegen kwamen. New Mexico wordt vooral beheerd door Indianen, en dat zie je aan de properheid van de wc's bv :(
Net voor de middag komen we toe in de Old Town. We parkeren ons op de parking. Wat een raar systeem. Elke parking heeft een nummer. Dan staat er een groot bord en moet je je parkeergeld in 2 gaatjes steken boven jouw nummer van parking. De coins passen net in een gaatje, de briefjes moet je helemaal plooien op een bepaalde manier zoals op het bord aangetoond wordt.
We stappen naar Old Town, dat heel klein blijkt te zijn! Alles is er in het Spaans, er zijn veel winkeltjes rond een centraal plein die allemaal door Mexicanen gerund worden. In het visitorcenter vragen we een plannetje en zo zien we dat het dit eigenlijk al is. We kopen nog wat souvenirs, ringen voor de meisjes, een gele pet voor Victor en een aardewerkje om aan onze muur met souvenirs thuis te hangen. Voor te eten vinden we enkel mexicaanse restaurants, en daar hebben we nu geen zin in. Het is ook erg warm. We stappen terug naar de auto en onze Tommie toont ons de weg naar een Subway 1 blok verder. Daar eten we allemaal een lekker broodje met tonijn en veel groenten: zoals gewoonlijk heerlijk verfrissend.
Daarna rijden we een stukje over de route 66. Helaas is er niks meer van overgebleven, op een afgelegen motel na. Alles is vervangen door nieuwe foodketens en moderne hotels. Vandaar nemen we de Turquoise Trail. Dit was de weg die turkooiszoekers vroegen namen en leidt van Albuquerque tot Santa Fe. Het is een mooi landschap, doet wat aan Colorado denken. In de helft ongeveer rijden we door Madrid (zo zijn we daar ook weer geweest :) ) Het is een hippiedorpje, echt wel grappig om te zien. We kopen in de oudste winkel van toen nog wat juwelen (turkoois) en kijken eens rond bij de rest. Een paar cowboylaarzen kost 500$...snel weg maar daar! Verder rijden we ook nog voorbij de New Mexico State Prison. Normaal zie je gevangenissen niet vanop de weg, maar deze wel. We zien de prikkeldraad en ruimtes erachter, net zoals in de films.
We passeren ook nog een Wal Mart waar we broodjes kopen en nog wat kersen. Morgen staat ons een lange trail te wachten, dus we willen zeker genoeg voedsel mee hebben. Drinken hebben we nog voldoende.We zien bij de taartafdeling een hele leuke taart van Elmo staan. We kunnen er niet aan weerstaan, we hebben al zoveel keer die taarten gezien, nu moeten we er echt eens eentje proeven ook.
Het hotel is kortbij en weer prima: een suite met aparte slaapruimte voor ons. We krijgen cookies en verse limonade. Als ze ons ziet aankomen met de taart, biedt ze spontaan borden en bestek aan. We eten de taart op, en de jongens vinden ze super. Het is eigenlijk een megagrote cupcake met gekleurde suiker versierd. Niemand heeft honger, dus we blijven in het hotel, testen de jacuzzi nog eens uit bij het zwembad, kijken naar de Olympische Spelen en naar twee afleveringen van The Killing.
Morgen naar Kasha Katuwe voor een trail van 5 km, die Marie-Laure al op voorhand niet ziet zitten, dus we zullen zien. In de namiddag gaan we dan Santa Fe bezoeken.

Dag 29: Bloomfield – Chaco Culture NP – Cuba

Hotel: suenos encantados y casa vieja Aantal miles gereden:165 miles Hoogste temperatuur: 94°F

Deze morgen een lekker ontbijt gehad met vers fruit, yoghurt, ei met spek en zelfs croissants.

Dan zijn we vertrokken naar Chaco Culture NP. Het was niet zo lang rijden, tot de weg plots stopte en er een dirtroad begon. En wat voor een! We konden echt met onze van maar heel traag rijden of hij begon helemaal te trillen en het water schudde gewoon uit onze bekers. Onderweg stond de baan zelfs een keer volledig onder water. En er stond een bord bij dat je dan zeker niet mocht doorrijden! Maar ja het was toen maar 3 miles meer. Luc heeft dan een stok genomen en zo gemeten hoe diep het water was. Dat was dus niks ergs, er lag op dat gedeelte zelfs beton, dus we konden gewoon doorrijden. Daarna kwamen we nog wel wat enge stukken tegen (althans voor mij toch, ik zit dan bijna te beven op mijn stoel) waar je in de sporen van de auto voor je moest rijden. Vanaf we het park zelf binnen reden was het weer goede asfaltweg. Waarom kunnen ze dat dan niet overal leggen? In het visitorcenter krijgen de kinderen een copij van een boekje mee dat de mevrouw zelfs nog moet nieten. Ze zijn er hier niet op voorzien. We rijden de korte loop van 9 miles door het park en stoppen bij alle viewpoints. De 2 grootste pueblo’s liggen tegen elkaar. Op de parking staat één picknicktafel en we besluiten daar te eten. De tafel zit goed vol, met onze koelbox enzo erbij. Maar 3 Amerikaanse vrouwen vinden dat ze er nog wel bij kunnen en terwijl ze zich al zetten vragen ze of het niet stoort. Euuh, ja, eigenlijk wel, maar goed. Ze zwijgen geen seconde, weten alles over België, pfff! Ze hebben ook een erg slecht parfum (het is echt niet te harden) zodat we het zelf maar voor bekeken houden en ons yoghurtje in de auto opeten.

Daarna beginnen we met de eerste pueblo. Het is verbazingwekkend hoe muren van 1000 jaar oud, met vensters in en van 3 verdiepingen hoog, nog kunnen recht staan. We zagen dit ook al in Pompei van de Romeinen, maar dit is toch iets anders, zo van de Indianen, met hun andere cultuur. De hele uitleg in de booklet hoef ik niet meer te lezen, want we weten al wat een kiva is, hoe ze stenen maakten enzo. Het wordt eigenlijk een beetje genoeg na 3 dagen kiva’s kijken. We stappen via petroglyfen naar de volgende pueblo. Op die trail is echt een heel grappig punt aangeduid. Bij nummer 8 zijn helemaal geen petroglyfen te zien en dan staat er: waarom zouden hier nu geen petroglyfen zijn? We weten het niet!

Die Amerikanen toch, toen hebben we eens goed gelachen. De 2^de pueblo Bonito was veel groter dan de eerste. Je kon in veel kamers in, en vooral het zicht in de gang als je door alle deuropeningen tegelijk keek was wel mooi. Zeker toen de zon er in viel. Nochtans vonden we het fijner lopen in het Aztec NM, omdat het daar nog overdekt was en je een beter gevoel had hoe de mensen zelf er vroeger in leefden. We gingen nog in enkele kamers kijken en bezochten ook nog het graf van de vinder van de site. Dat trailpad ging  door een nu bijna opgedroogd rivierbeddinkje. Als het slechter weer is, kan je er volgens mij moeilijker bij. Het was ook niet zo zeer de moeite. Waar we wel nog op letten waren de muren. Onderaan breder dan bovenaan, volgens het gewicht dat er op rustte: toch echt slimme mensen al in die tijd.

Op de terugweg vullen de kinderen snel hun boekje in. Toen ze het inleverden was het nog niet direct ok. Ze kregen zelfs een opmerking als ze een woord niet ingevuld hadden, dat ze toch minstens konden proberen. Ja zeg! Wij wisten het antwoord ook niet. Toch maar even meegedeeld dat Engels hun moedertaal niet is. Toen draaide de ranger een beetje bij…Ze krijgen weer de badge en nog een gekleurd boekje met info over de manier van bouwen in die tijd. Interessant.

De terugweg via de dirtroad verloopt wat vlotter dan de heenweg, we krijgen zelfs bezoek van wilde paarden op de weg. Van zodra Luc zijn hand uit het raam steekt, lopen ze weg. Zo bang dat ze zijn!

Ver op onze route komen we ook nog wilde lama’s tegen langs de weg. Heel schattig!

Daarna rijden we naar Cuba, in New Mexico nog steeds, waar we verblijven op een ranch. Dat blijkt maar een beetje raar te zijn. We krijgen een appartement, waar ook nog 2 kamers bij zijn, maar die zijn niet verhuurd. We hebben dus de veranda buiten voor onszelf. Omdat het al 18u is besluiten we eerst te gaan eten. Er is in dit kleine dorp in the middle of nowhere slechts 1 restaurant. De hostess raadde ons dat dan ook aan. Het is, hoe kan het ook anders hier, een mexicaans. Het is superlekker. We hebben allemaal een gemengde schotel gevraagd zodat we van elke soort iets kunnen proeven. Heerlijk! We konden in de binnentuin zitten, het was nog lekker warm, maar niet te heet. Ze vergaten wel ons voorgerecht te brengen, maar dat was niet meer nodig. We hadden genoeg met de hoofdschotel. We praatten over de planning van morgen, en de kinderen laten duidelijk verstaan dat ze niet nog kiva’s wille zien. Het is nu wel genoeg geweest! Dus geen Bandelier NM  aub…

Bij de Mc D checkten we nog even onze mail, want internet is er niet in het huisje. Op de weg naar het huisje komen we ook nog koeien tegen die de weg oversteken. Al die beesten vandaag langs de baan :-)

Dan doe ik de foto’s, spelen de kinderen wat kaart, typ ik de blog alvast en zoekt Luc een andere route voor morgen. Het wordt een rit naar Albuquerque, daar even rondhangen en dan naar Santa Fe.

Dag 28: Cortez – Aztek Ruins NM – Bisti Badlands – Bloomfield

Hotel: BEST WESTERN PLUS Territorial Inn & Suites Aantal miles gereden: 199 miles Hoogste temperatuur: 94°F

Gisterenavond werkte het internet eerst wel, dan weer niet meer. Nog wat tv gekeken dan maar en zo kom ik nog wat roddels te weten over Kirsten Stewart in een interview met haar. Vindt Charlotte leuk om te horen bij het ontbijt. Het ontbijt is vandaag veel minder druk, gelukkig. We krijgen nu wel direct een roer-ei zonder kaas. We eten nog een getoaste bagel erbij en nemen een yoghurtje mee voor onderweg. We kijken op de kamer, maar nog steeds zijn maar de helft van de foto's ge-upload, dus we moeten het onderbreken. Alles in de auto zetten weeral, even rondje rijden naar achterkant van het hotel om de frigobox met ijs te vullen en dan uitgeschept. We vroegen korting voor het internet dat niet werkte. Moest ze even vragen aan de manager. Die kwam niet eens zelf naar ons en riep 10$. Ok, per dag dan zeiden we, niet in totaal. Ok, dat was goed. Wie niet vraagt, niet krijgt! Het begon al snel te regenen toen we vertrokken. De lucht zag overal grijs. Gelukkig deden we vandaag Mesa Verde niet! Van zodra we onze laatste staat voor deze reis binnen reden, New Mexico, stopte het. Hier geen bergen meer, wel veel groene heuvels, afgewisseld met open dorre vlakten die er wat verwaarloosd bijliggen. Onze eerste stopplaats vandaag zijn de Aztec Ruins NM, die dus helemaal niks met de Azteken te maken hebben. Toen ze ontdekt werden, dacht men dat niemand anders zoiets kon geconstrueerd hebben en heeft men ze toegeschreven aan de Azteken. Vandaar de naam. Ondertussen weet men dat het niet van hen komt. De kinderen krijgen ook hier een boekje om in te vullen. Er zijn geen toeristen op wat bejaarde mensen na. We krijgen een geplastificeerde folder mee met uitleg bij elke nummer op het terrein. Ook al zagen we gisteren al woningen, deze zijn toch weer anders. Ze liggen al niet tussen de rotsen, maar in een vlakte. We kunnen er inlopen, zelfs nog met originele plafond. Die is gemaakt van dikke balken, daarboven dwars erop liggen dunnere boomstammen en daarboven ligt een mengsel van klei en loof. Ongelooflijk dat dat na 1000 jaar nog niet ingestort is. Er was zelfs een verdiep op! De kamers kregen steeds andere functies: van keuken tot grafkamer. Na 2 generaties verhuisden ze altijd en bouwden een volledig nieuwe site. De deuropeningen waren trouwens erg laag. Hoe groot waren deze mensen maar? De helft werd niet ouder dan 12 jaar. Daar staan we toch even bij stil...toch waren het knappe bouwwerken want ze voorzagen soms hoekramen, en die muren errond staan er nog steeds. Ha ja, en om onze hoekramen thuis te plaatsen, hadden ze stalen profielen nodig in het midden. Heel raar toch. Ook de buitenkant versierden ze door rijen stenen in een andere kleur ertussen te plaatsen. Ze hadden zelfs al een soort zonnewering of gordijn dat ze maakten van yucabladeren.
Bij de ruines van een tempel doen Marie-Laure en Victor snel de zonnedans opdat het niet zou beginnen regenen. Op het binnenplein staat een reusachtige kiva. Hij is volledig hersteld in zijn originele staat. De muren zijn mooi bepleisterd in donkerrood en wit. Het doet echt aan als een heiligdom. Je kan op een knop duwen en dan hoor je het soort muziek dat ze daarbij maakten. We bleven een tijdje zitten en lieten het over ons komen. Er kwam licht binnen langs 1 venster in het dak en 15 T-vormige ramen met kamertjes erachter die rondom gebouwd waren. Hierna legden de kinderen hun eed weer af, kregen een badge en we kochten nog een magneet voor iedereen. Weer geen petten of sleutelhangers hier. Je ziet gewoon dat er niet veel volk komt. Er hangen nog stickers te koop van in 2005!  We picknicken op de bankjes die uitzicht geven op de grote kiva. Donuts, erg gemakkelijk met aardbeien, kersen en een yoghurtje als dessert. Het weer is prima, niet te warm en toch schijnt de zon. Er staat een lichte wind. Na een kwartier komen we dan toe in ons hotel voor vanavond. We zijn eigenlijk te vroeg om in te checken, maar de vriendelijke vrouw achter de balie zorgt er voor dat we toch al in onze suite kunnen. Wat we nog gaan bezoeken vraagt ze, want ze hebben regen voorspeld. Ok, snel gerief in de kamer gezet en we zetten koers naar Bisti Badlands. Dat is niet zo gemakkelijk, want er bestaat niet echt een adres van, dus we moeten een beetje Tom Tom en een beetje ons gevoel gebruiken. Zodra we goed op weg zijn, begint het te gieten. Het ziet er niet naar uit dat het zal opklaren... De temperatuur zakt van 94 naar 70...We rijden toch maar verder, en als we de dirtroad in moeten, klaart het zelfs op! Er is helemaal niemand en het ziet er allemaal ook niet echt waauw uit. Nochtans staat er een bakje met een soort gastenboek in waarin iedereen schrijft wanneer en hoelang hij het park bezocht. De meeste commentaren zijn toch van amazing enzo. Marie-Laure maken we wakker en we stappen maar wat tussen rotsen door. Er is geen enkel pad, geen enkele trail.   Er staat niet voor niets een bord met Wilderness.  We volgen een beetje de loop van het water dat er gestroomd heeft en komen in een prachtige omgeving die je helemaal niet verwacht. De rotsen zelf zijn groen en geel en zwart bovenaan van kleine kiezeltjes. Ertussen liggen allemaal witte hoodoo's. Het contrast is erg mooi, ook al schijnt de zon niet. Prachtig alweer hoe de natuur dit hier gecreëerd heeft. We blijven even staan en keren naar de auto terug. De wolken boven ons worden donkerder en donkerder. We vullen in het boek in dat we 45minuten  weggebleven zijn. We zijn de eerste bezoekers sinds 3 dagen... Dan steken we de straat over en wandelen ook nog zo' n 10 minuten naar andere mooie hoodoo's. We hadden gelezen dat de mooiste daar lagen. Het is een beetje stappen op goed geluk, maar we komen er toch. Hier kan je helemaal er op klimmen, ertussen wandelen enzo, leuker, maar de andere vonden we wel mooier. Deze zijn enkel wit. We amuseren ons weer met klimmen en springen tot het begint te druppelen. Dan moeten we rennen om op tijd bij de auto te zijn. Die zien we niet altijd staan, dus ook dit is op goed geluk, maar ons oriëntatiegevoel blijkt nog steeds prima te zijn! Op het einde moeten we zelfs nog over een beek springen en langs de helling omhoog lopen, maar dat maakt het weer des te cooler natuurlijk. Victor komt bij de auto aan en zegt dat zijn knop van zijn broek is. Ik vraag of hij de knop heeft en zonder iets te zegen rent hij terug door de regen, wat een grappig zicht! Strafste is dat hij hem nog snel vindt ook!  In de regen rijden we terug, maar het houdt snel weer op. We hadden bij het vertrek aan het hotel al gezien dat er een DQ is, dus we moeten niet meer zoeken waar te eten. De hamburgers zijn kleiner dan vorige keer en eigenlijk net hetzelfde hier als bij de Mc D. Valt een beetje tegen dus.  Voor een ijsje vind ik het echt te koud. Victor en M-L nemen er wel eentje. We tanken nog eens vol, zodat we dat morgen niet meer moeten doen: 16,68 gallon aan 3,49$. Als we toekomen in het hotel is het weeral 19.15u en is de zin om nog te zwemmen over bij Charlotte. Zij gaat direct douchen en nog eens op fb kijken. Wij gaan nog zwemmen. We hebben het grote binnenzwembad voor ons alleen. Er is ook een grote hete jacuzzi: zalig voor de spieren!
De kilometerteller van de auto staat trouwens exact op 10000 miles!   We hebben dus in totaal al 4803 miles gereden! Vanaf morgen nog exact 1 week te gaan, wat gaat de tijd snel hier!
Morgen rijden we naar Cuba, inderdaad ja, Cuba! En daar hebben ze waarschijnlijk (nog) geen internet....

Dag 27: Cortez – Mesa Verde – Cortez

Hotel: BEST WESTERN Turquoise Inn & Suites Aantal miles gereden: 73 miles Hoogste temperatuur: 94°F

Deze morgen direct gecheckt of het internet al werkte, maar helaas. Gisterenavond had de helpdesk nog naar Luc gebeld. Hij moest allerlei instellingen checken of veranderen aan de laptop. Ha ja, daar hadden ze de juiste voor aan de lijn natuurlijk! Hij wist direct dat al hun vragen niks opbrachten. We kregen een volgnummer en ze zouden ons terugbellen. Maar het was al bijna middernacht, dus daar gingen we niet op wachten. Ze zouden het doorgeven  aan de receptie dan. Deze morgen stond er iemand anders uiteraard en die wist van niks....
Het ontbijt was superdruk. Op het roerei gooiden ze helemaal gemalen kaas. Lusten we dat niet? Geen probleem, ze zou gewone roereieren brengen voor ons. Mooi niet dus. Als we helemaal klaar waren kwam ze nog eens vragen hoeveel het er nu weeral waren. Beetje laat mevrouw. Dan was de ijs machine onder onze kamer kapot. We moesten helemaal met de auto naar de achterkant rijden, daar met onze sleutel naar binnen en dan weer een verdiep op. En we mogen van de dokter niet sleuren?! Enfin, we vertrokken om 9.15u naar Mesa Verde NP.  Hier zijn nog vele woningen in de rotsen te bezichtigen van Anasazi Indianen. In het visitorcenter moesten we betalen als we een toer wilden doen met een ranger naar Cliff Palace of Balcony House. We moesten dan zorgen dat we op een bepaald uur daar waren. Cliff Palace is de grootste site, maar dat was luisteren naar een gids en je mocht er niet vrij tussen de woningen lopen. Dus dat viel snel weg. Balcony House moest je oa door een tunnel kruipen, dus dat leek ons nog wel iets, maar het waren groepen van 50 mensen, en ook hier moest je eerst 15 minuten naar een ranger luisteren. De ranger zei zelf dat het eigenlijk niks voor ons was, zoals we zelf al dachten. We doen liever zelf ons ding. Dus reden we naar het uiteinde van het park en deden daar een loop met de auto met 3 viewpoints. Van de eerste kwam je uit op de parking waar de toer naar Cliff palace begon en kon je heel goed de woningen zien liggen. Het was wel goed bewaard. Ze leefden er ongeveer 1000 jaar geleden. Maar we zagen de mensen wel staan in een groepje met de ranger in het midden. Het volgende viewpoint was een overzicht van de ganse vallei. Je zag echt heel veel woningen onder de rotsen staan. Dat ze net hier kwamen wonen, gek toch wel.
Voor het volgende punt moesten we een trail wandelen tussen de bomen en konden we Balcony House zien liggen. Het was echt veel kleiner en we vonden het niet zo fantastisch eigenlijk. We kwamen niemand tegen op de trail, geen enkele auto stond op de parking.
Daarna reden we nog een loop van 10 km met de auto, de Mesa Top Loop. We zij hier overal uitgestapt! De ene keer was het al interessanter dan de andere keer, maar er waren weer maar weinig mensen die dit deden. Overal stonden plakkaten met uitleg over wat we zagen en hoe het vroeger was: heel interessant. We leerden veel bij over hoe ze woonden, wat wij natuurlijk altijd fijn vinden om te weten. We zagen ook de evolutie van een pithouse naar ofwel een pueblo, ofwel een kiva. Alle plaatsen waren mooi overdekt om ze te beschermen, dus het was er goed te doen van de warmte ook. We zagen ook de Square Tower van 4 verdiepingen hoog, die nog steeds overeind stond. Gewoon, onder de rotsen. knap! Als laatste zagen we nog de Sun Temple: een reusachtig groot gebouw, zonder toegangsdeur. Er werden geen sporen van houtvuur in gevonden, daarom denken archeologen dat het een tempel moet zijn geweest. Hij ligt inderdaad helemaal op de top van de berg, dichtst bij de zon. We vinden natuurlijk ook weer wat stenen en rosten van waarop we er vanboven in kunnen kijken. daarna heeft iedereen al honger en we passeren een picknickarea, waar we een pistolet eten en een yoghurtje aan een picknicktafel. Smaakt toch lekker fris, die yoghurtjes, en het zijn lekkere van Danone :)
Nadien rijden we naar Spruce Tree House. Onze kinderen hebben ondertussen alweer vlijtig hun boekje ingevuld en ontvangen hun juniorrangerbadge. Er staat niemand in de rij, en ze zijn toch al klaar, dus we halen die eerst op. Daarna beginnen we onze afdaling naar het Spruce Tree House. Dit zijn de enige woningen waar je zelf, zonder ranger, naartoe kan. Het is een steile afdaling, maar we worden beloond met een prachtige site! Ik heb een infoboekje meegenomen uit de bookstore en ik lees alles voor bij elke nummer die we tegenkomen. Je kan je echt goed inbeelden hoe ze leefden! Dit is helemaal iets voor ons! We zien veel mensen later toekomen dan ons, en eerder weggaan, maar dat deert ons niet.Er is aan de rand bv een muurtje van ongeveer 60 cm hoog waar je dus goed kan overheen kijken op hun binnenplaats en zelfs in enkele kamers. Dat diende ervoor om spelende kinderen te beschermen dat ze niet van de rots zouden vallen: inventief toch, die mensen! We zien ook nog hoe ze graan en mais ed fijn maalden door er met zandsteen over te gaan. Daardoor moeten ze erg veel tandpijn gehad hebben, want het kan niet anders of er zaten  stukjes zand in hun eten. M-L heeft het eens geprobeerd, en het was een zware steen! We zagen ook de rest van een balkon. Het was allemaal echter gebleven in originele staat. Eén ding hadden ze gerestaureerd, dat is een kiva. Dat zijn ronde uithollingen in de grond. Er zijn bankjes in gemetst (met klei) , er is een verluchtingskoker in voorzien en zo nog meer. Alle daken waren ingestort, behalve die ene hebben ze dus gerestaureerd. Je kon er in afdalen via een ladder om eens het gevoel te krijgen hoe dat was. Er waren heel wat mensen die er niet in durfden/konden. Het was maar net gepast met de rugzak op mijn rug ook. Het was er erg stoffig en donker en warm. Cool! Iedereen vond dit uiteraard het hoogtepunt vandaag. We stapten de steile weg weer terug naar boven en bezochten zelfs het museum, terwijl wij zeker geen museumgangers zijn. Het was dan ook kleinschalig en toonde hoe ze met materialen zaken maakten. Van de yucca plant maakten ze bv sandalen en dan stond er een paar bij dat ze gevonden hadden. Zo zagen we ook mais die meer dan 500 jaar geleden ingegraven was in een pot en teruggevonden was. Indrukwekkend. In de souvenirshop weer magneet en sleutelhanger gevonden, maar helaas geen pet voor Victor.
Op de weg naar de uitgang van het park zijn we dan ook nog gestopt, en hebben de trail gedaan naar de Far View Sites. M-L bleef liever nintendo-en in de auto. Er was hier wel een groot reservoir te zien van wateropslag. Hier verzamelden ze regenwater en smeltwater van de sneeuw. Waarom net daar? Hoe wisten ze dat het water daar terecht kwam, men weet het nog niet...er waren wel trapjes te zien waarlangs ze erin konden en er zo water uitnemen. Het was intrigerend, ook omdat ze er zo weinig van weten.  Er zijn geen geschriften van ofzo, zoals bij de Romeinen. We zeiden al tegen elkaar dat het eigenlijk wel gek was. Ze leefden ongeveer terzelfdertijd en hadden hier zoveel minder comfort dan in Rome toen.
We reden het park uit en stopten bij Denny's om te eten. Luc nam een Phillysteak, ik een vegetarische schotel, Charlotte tilapia vis met aardappelen en avocado, M-L een kindermenu met pizza en bordje gemengde sla en Victor pannenkoeken à volonté (voor 4$ !) Als voorgerecht delen we een grote tortilla met sla, tomaat en gehakt. Het smaakt bij iedereen om ter lekkerst.
Volgende stop is nog even bij de Walmart er vlak naast. Voor morgen middag nemen we nog eens donuts mee. We vinden hier ook nog een pet voor Victor en kopen iets voor de hoest voor Victor en de keelpijn voor Charlotte. Vermoeidheid steekt de kop op...Ik heb wel wat bij, maar minder dan anders. Komt ook omdat we zo snel snel nog moesten inpakken natuurlijk.  Maar wat zijn we blij dat we hier zijn!!!!  Medicatie neem je gewoon mee uit het rek in de supermarkt en kost echt weinig: 98c voor de hoestpillen bv.
Daarna stoppen we op de parking van de Mc D om de mails te checken, want in het hotel zal het wel nog niet werken...We sturen een mailtje naar bompa en opa, zetten de blog van gisteren online en rijden naar het hotel terug. En wat blijkt? Het internet werkt!!! Joepie! Dat is toch altijd fijn!
Dus ik typ de blog helemaal van vandaag, daar heb ik nog geen tijd voor gehad want we hebben eigenlijk bijna niet in de auto gezeten. Luc zet de foto's online van gisteren.
De kinderen hangen wat voor tv vanuit hun bed, met een cola. Leuk!

Dag 26: Moab – Arches – Cortez

Hotel: BEST WESTERN Turquoise Inn & Suites Aantal miles gereden: 170 miles Hoogste temperatuur: 104°F

Om 7.30 u deze morgen weer fruitsla gemaakt. Lekker fris 's morgens bij het ontbijt. Het is de laatste keer dat we zelf voor ontbijt moeten zorgen. Ja ja, het begint te korten...nog 9 dagen zeggen de kinderen. Zij weten het beter dan ons. Gisteren moest Luc nog iets uit de auto halen, en hij zag hem gewoonweg niet staan! Het was echt pikdonker! Dus hebben we wat naar de sterren gekeken en je ziet ze veel beter van hieruit dan vanuit Tonopah, waar ze reclame voor maken. Heel mooi! Daarvoor hadden we nog vuurwerk gezien van de buurman ook. Het ontbijt smaakte lekker en daarna was het inpakken geblazen. Het duurde een tijdje eer Luc alles gecheckt had of we niks vergeten waren. Dat heb je dan als je ruim logeert. Onze diepvries had net genoeg ijs aangemaakt om gans de frigobox en onze bekers te vullen. Nog zoiets dat ik thuis wel zou willen hebben in de ijskast... Om 10.15u kwamen we toe bij Arches NP waar we voor de kinderen een boekje ophaalden in het visitorcenter om ook hier juniorranger te worden.  Dit keer moesten ze naar een film kijken over het park. Dat doen we even, maar ze willen liever het park zelf zien natuurlijk. De vragen uit hun boekje zijn beantwoord.  Daarna begon een korte maar steile trip naar boven. We kwamen eerst voorbij enkele mooie rotsformaties, maar zagen nog geen bogen. Zij zijn a.h.w. nog in een eerder stadium. Na een half uur rijden komen we bij de window section aan. Daar doen we de trail rond het North and South window. Dat zijn 2 grote bogen. Veel mensen trekken een foto van op de parking, maar wij gaan stappen. Je kan een heel eind in de boog klimmen en daar is lekker schaduw. We zitten er even te kijken en drinken wat. Het wordt steeds drukker. Het is het drukste park tot nu toe, maar ja, we waren verwittigd. Na de North Window Arch, wandelden we naar de South Window Arch, waar helemaal niemand was! Dat was al veel cooler natuurlijk! Ook daar in geklommen. Marie-Laure en Victor willen steeds hoger. Er klinkt hier ook een mooie echo. Na wat uitproberen natuurlijk, hebben we anderen hierheen gelokt, want er komen toch mensen aan. Tijd voor ons om te vertrekken naar de volgende boog die hier staat. We kruipen ook hier helemaal door. Er is iemand zo gek om zonder uitrusting helemaal naar boven te klimmen tot bovenop de boog. Dit is echt onverantwoord! We staan er een tijdje naar te kijken, want dit is echt gekkenwerk.  Als we op de parking terugkomen moeten we nog een boog zien, Double Arch. We kunnen naar de parking rijden of stappen. Omdat we niet weten of er wel plaats zal zijn, want de onze staat bomvol, besluiten we te wandelen. Het is ondertussen 104°F, dus exact 40°! We stappen dapper door de hete zon, trappen af, trappen op, dan door het hete zand tot we bij de 2 bogen aankomen die kort na elkaar liggen. Toch wel apart, hoe de zandsteenrotsen eroderen in dit park. Terwijl we in de schaduw rusten, klimmen M-L en Victor erg hoog. Van waar wij zaten leek het niet zo erg. Eenmaal boven durft M-L niet meer naar beneden en gaat Luc naar boven om haar te helpen hoe ze er best af kan raken. Ze is blij als ze terug bij ons is, maar dan wacht een volgende klimopdracht: de bodem van de 2de boog. Er is niemand meer hier, en een foto lijkt me prachtig en uniek ook zonder andere mensen erbij. Ze klauteren er vlotjes op. Ze poseren netjes rechtstaand omdat ik dat vraag, en komen redelijk vlot naar beneden. De vorige familie die er op kroop, kon er niet meer af. Ze waren dan nog kwaad op ons ook omdat wij wachtten met een foto te trekken tot zij eraf waren. Ja, er was verder niemand en we stonden in de schaduw. Het zal wel de warmte geweest zijn? Als ze terug bij ons zijn zegt Charlotte dat er wel een afgrond is aan de andere kant en dat het er wel gevaarlijk was om recht te staan. Had dat dan gezegd zeg ik!  Toch zelf ook maar eens gaan kijken. Het wordt echt klauteren en je vastklampen aan stenen. Ik heb nog nooit zoveel geklommen als hier denk ik! Inderdaad, ik zie de afgrond en denk oh nee. Eraf komen is inderdaad niet gemakkelijk, maar onze sandalen hebben echt goede grip en we schuiven er dan ook niet af. Gelukkig maar! Het is ondertussen al 1.30u en iedereen heeft honger. Er zijn nergens picknick banken voorzien, dus we eten met de airco aan in de auto. Vers stokbrood met een gezond slaatje. Wat mis ik een grote hoeveelheid groenten op mijn bord hier!  Daarna rijden we nog naar het viewpoint van Delicate Arch.  Hij valt ons een beetje tegen eerlijk gezegd. Hij is nochtans het uithangbord van het park, maar wij hebben het meer voor de grote megastructuren. We stonden er natuurlijk ook niet dichtbij, maar toch. Omdat het al later wordt, besluiten we om niet meer naar het noorden van het park te rijden. Genoeg Arches gezien voorlopig. Je kan hier toch niet alles doen en moet nu eenmaal keuzes maken. De meisjes vooral zijn erg blij met deze mededeling. Op de terugweg stoppen we bij de viewpoints. Eentje noemt Park Avenue, het ontgaat ons volledig waarom die zo heet eigenlijk. Vorig jaar waren we daar in NY, maar we herkennen toch niks van vormen.  In het visitorcenter is het weer ondervraging van de juniorrangers, maar minder lang dan gisteren gelukkig. Ze krijgen weer de badge en oh wat zijn we een leuke happy family. And from Belgium? So far away, waauw! Nice to meet you, you are all so sweet! Hoeveel keer we dat hier al niet hoorden : ) We stoppen in Moab om te tanken, weer ongeveer 15 gallon aan 3,5$. Bij de supermarkt vinden we nog een pet voor Victor en een sleutelhanger voor M-L. Die hadden ze niet in het park zelf. We laten dan de kinderen de keuze: ofwel direct doorrijden naar het hotel, zodat we er tijdig toekomen en misschien nog kunnen zwemmen, of een ijsje bij Mc D. Het wordt het laatste en het smaakt prima in dit hete weer. Met gevulde bekers met frisse drank vertrekken we naar ons  hotel in Cortez, een rit van 2 uur. Onderweg passeren we de grens met Colorado: weer terug waar we begonnen zijn? Voor even maar. In elk geval is het weer gedaan met de rode rotsen, het landschap wordt weer groen met besneeuwde toppen op de achtergrond en veel landbouwbedrijven. Elke staat is toch weer anders. Om 19u kwamen we in het hotel toe. We hebben een suite met een aparte slaapkamer en dan nog eens 2 queenbedden, dus iedereen kan heel gemakkelijk liggen. En hier slapen we 2 nachten: joepie!  We vragen waar we Chinees kunnen eten want daar hebben we zin in. Zo gezegd, zo gereden en het is heel lekker!  We krijgen de rest mee. Victor en Charlotte hebben samen een hoofdschotel gedeeld en hebben nog over. Iedereen kreeg soep van het thuis als voorgerecht. Luc en ik hadden een menu voor 2. Wij hadden ook nog een tussengerecht en als hoofdgerecht schrimps in zoetzure saus en kip in slasaus met groenten: heerlijk !
We stoppen op de terugweg ook nog bij een Liquorstore, waar de kinderen niet binnen mogen. Alcohol mag hier niet verkocht worden in de supermarkt.
We praten nog wat na in de kamer. De kinderen gaan slapen en wij doen blog en foto's. Morgen staat Mesa Verde op het programma.

Dag 25: Moab – Canyonlands – Moab

Hotel: Moab Townhouse Aantal miles gereden: 100 miles Hoogste temperatuur: 94°F

Het was wel 1u vannacht toen we gingen slapen. Ik heb nog  de was gedaan, nu we hier toch ons eigen toestel hebben. Alles de droogkast in, opvouwen en klaar. Waarom komt dat thuis altijd gekreukt er uit? Het spaart die Amerikanen nogal wat strijk uit!  Bedankt ook voor de tips van het rolo-ijs. Ik was dat vorig jaar na onze reis eens gaan vragen en toen hadden ze wel allerlei smaken, maar dus niet de Rolo. Daarna zijn we niet meer geweest, 't is nu niet dat het in België er dikwijls weer voor is ook. Alhoewel we deze morgen om 7.30u voor de eerste keer zagen op de laptop dat het op dat moment warmer was in België dan in Death Valley!  We ontbijten met vers Frans brood en een kop fruitsla: heerlijk. Dan zijn we weg naar Canyonlands, het noordelijke deel. We besluiten weer om eerst naar het uiterste punt te rijden, dat duurt ongeveer anderhalf uur. We kunnen het toch niet laten om te stoppen bij de verschillende uitzichtpunten langs de weg, want er hangt onweer in de lucht. Bovendien is het uitzicht adembenemend mooi! Kan het hier soms anders ook? Je kan heel goed zien hoe de rivier de Canyon uitgeschuurd heeft. De rotsen hebben weer gevarieerde kleuren en steken af tegen de donkerblauwe lucht. We maken een trail van 3 km over rotsen, tussen de typische groene struiken waar ik de naam niet van ken. Uiteraard moet er dikwijls gestopt worden voor foto's. Het is hier naar ons aanvoelen ook erg druk, dus we moeten dikwijls wachten om een goede foto te kunnen nemen. Op het einde kunnen we op een hoge rots klimmen! Daar blijven we even zitten en genieten van het uitzicht. De lucht wordt steeds grilliger, dus keren we maar terug, maar de regen wacht blijkbaar nog. De meisjes eten al van het verse brood want ze krijgen honger tijdens het wandelen. Victor heeft geen tijd, want die wil maar foto's trekken zoals zijn papa. Uiteindelijk zijn we bijna 2 uur weg geweest, maar het was heel leuk!
Op de terugweg stoppen we nog bij even prachtige uitzichtpunten aan de andere kant van de weg.
De ene trail die we nog moeten doen is Mesa Arch. Dit is een natuurlijke boog met een prachtig uitzicht erachter. We maken op de parking, in de rij voor de toiletten, een praatje met een dame die de trail al gedaan heeft. Op 20 minuutjes heb je hem gedaan zegt ze. Ik ben benieuwd, maar maak er maar al het dubbele van; ik ken dat bij ons... Ze zei dat het goed was dat we Arches NP nog niet bezocht hadden, want dat we hem anders maar klein zouden vinden.  Met minder verwachtingen begonnen we dus aan de trail. Niemand anders volgde het juiste pad, en stapte direct naar de boog, maar wij hebben netjes de volledige loop gelopen. De verrassing was dan des te mooier, want dan zag je plots de hele boog en niet in kleine stukjes al vooraf. Een vriendelijk koppel (oh ja, ze waren ook weeral in België geweest, in 1975 om precies te zijn; dat die al die data zo nog uit het hoofd weten...hmmm..) stelt voor om wat foto's van ons samen te nemen, en ze wachten geduldig tot iedereen anders weg is. Daarna doen wij hetzelfde bij hun.
We klauteren weer wat rond de boog, en Victor wil er zo graag bovenop, maar dat vind ik echt te geriskeerd. Komen er (natuurlijk weer Fransen) aan, en die doen het lekker wel en blijven in ieders zicht staan. Gelukkig hebben wij onze foto's al en keren terug. Wij vonden het toch een hele mooie boog, vooral met het uitzicht dat je eronder door ziet. Men zegt dat hij bij zonsopgang het mooist is, maar dan moet je hier wel geluk hebben met het weer, want deze morgen was het erg bewolkt. In de zon stappen, en toch maar rond de 30° zijn, is toch ook prettig. De 20 minuten werden er 50.... Luc en ik en Victor hadden ondertussen ook al ons stuk stokbrood op, dus we konden direct verder rijden naar het visitorcenter. Dat lukte toch weer niet zonder stoppen, maar we passeerden dan ook een nog een heel leuk uitkijkpunt waarbij je keek op een kronkelende weg naar beneden: ik zou er niet graag in een auto zitten...Victor en ik rennen een laatste keer om ter eerst op de berg erbij en wie wint er? Jaja, mama!
Aan het begin van het park stoppen we dan bij het visitorcenter om de badge op te halen van junior ranger. De ranger is een vrouw die nog een jaar op uitwisseling geweest is in Nederland. Ze spreekt het echt heel goed, en wil graag in het Nederlands met de kinderen alles overlopen. Blad voor blad overloopt ze alles wat ze ingevuld hebben. Ze zitten precies op school. Later vertelt ze dat ze tijdens het schooljaar leerkracht Engels is in Texas. Ik verschiet er niet van. In een bepaalde oefening moesten ze woorden in een tekst invullen. Ze vroeg wat de tekst betekende. Ze keken eens naar elkaar en gelukkig had pientere Victor de tekst volledig ingevuld nagelezen en hij kon het helemaal vertellen: dat de bovenste laag met planten in werkt als een spons en ervoor zorgt dat het hier geen Sahara landschap wordt. Er valt immers maar 20 cm regen/jaar. Daarom mag je dus zeker niet op de planten stappen. De ranger kon het niet geloven en vroeg wel drie keer wie hem dat geleerd had, maar het was Victor zelf die het ons verteld had in de auto! Ze vroeg om haar er op het einde nog eens op attent te maken. Verder werden ze nog erg ondervraagd, één voor één enkele vragen. Bv. wat is het verschil tussen een Mesa en een Butte? Ja ja, ze wisten het wel! Op het einde mochten ze zelf een eed zeggen en kregen ze weer de batch. Omdat Victor dat antwoord wist, kregen ze elk nog een speciale grote batch ook. Die is enkel voor de ambassadeurs ter bescherming van de "cryptobiotic soil". Echt wel cool! We waren best trots op hen. Het hele rangergebeuren heeft wel bijna een uur geduurd. Daarna nog een magneet gekocht. Op weg naar huis zijn we nog even bij de supermarkt gestopt om extra drank te kopen en dan was het toch alweer 16.30u eer we thuis waren. Victor en Marie-Laure zijn nog gaan zwemmen en wij zijn mee geweest en hebben wat gebabbeld in de zon aan de rand van het zwembad. (kinderen onder de 16 mogen niet alleen in het  zwembad). Terwijl zij zich douchten, heb ik lookbroodjes gemaakt en spaghetti. Plots ging brandalarm aan: oei, de broodjes waren een beetje zwart bovenaan. Oven was blijkbaar op grill overgegaan...Toch even schrikken. Terwijl we toch nog een aperitief namen, sprong dan plots de lamp boven onze hoofden: alle glas viel op Charlotte en Victor. Dus konden we dat eerst uit hun haar halen, tafel afruimen, en alles stofzuigen: er lagen splinters overal en het is hier tapijt, dus ze plakten er helemaal in.
Na dit intermezzo konden we eindelijk beginnen eten, en iedereen zei toch dat het smaakte en nam een tweede keer. Terwijl de kinderen afruimen en alles in het afwasmachine zetten, doe ik de blog en Luc draait de foto's al. We kijken nog naar een aflevering van The Killing en morgen bezoeken we Arches. De ranger vertelde ons al dat dat echt een heel druk park is, dat Canyonlands erg rustig is ertegenover. We zullen zien! We hebben dus toch met z'n vijven de planning voor morgen al eens overlopen en besloten welke arches we zeker willen zien.

Dag 24: Valley of the Gods – Canyonlands – Moab

Hotel: Moab Townhouse Aantal miles gereden: 271 miles Hoogste temperatuur: 88°F

Iedereen die reageerde, alvast bedankt om toch de tekst te lezen, zonder foto's. De kinderen zagen de blog daarnet en zeiden al: wie leest nu zoiets lang?
Het was weer warm vannacht omdat de airco van de kinderen af moest. Victor en Marie-laure sliepen samen in de nok van de cabin en daar stond net de airco. Om 6.30u opgestaan, spullen ingepakt en Luc heeft alles al in de auto gezet, terwijl ik broodjes met nuttela maak. Die eten we buiten op de bank op. Het is helemaal niet fris. Om 8u zijn we al onderweg naar het eerste park vandaag: Valley of The Gods. Het is 16 miles rijden op een dirtroad, en dan zit ik alweer niet op mijn gemak in die van. Maar de anderen vinden dat allemaal geweldig... Het park is een klein Monument Valley. Er staan zelfs meer van die rotsen hebben wij de indruk. Het is er erg rustig, één auto met Japanners gezien, verder niemand. Je kan wel moeilijk stoppen langs de weg voor een foto. Het tweede deel van de route, vonden we erg saai en lag er nog slechter bij ook. Hadden we dat geweten dan hadden we gewoon omgedraaid en 2 keer het mooie gedeelte gereden. Het was wel leuk dat je hier door uitgedroogde rivierbeddingen reed.  De meisjes vallen in slaap in de auto terwijl wij naar het landschap kijken. We tanken voor we Canyonlands NP binnen rijden en zijn blij dat we genoeg eten gekocht hebben in Page, want we zijn tijdens de rit van bijna 3u niets, maar dan ook helemaal niks tegen gekomen. We kunnen wel een gratis beker met ijs mee nemen bij het tankstation. Dat is leuk hier in dit land: water is altijd gratis! En wij vinden dat nog het lekkerst ook.
Als we bij een parking bijna in het park stoppen, zijn daar petroglyphs te zien van 2000 jaar oud. Mooi, maar hebben we al gezien deze reis. Iedereen heeft honger, dus we besluiten om daar te picknicken. Het begint plots te gieten, daarna te hagelen! De parking staat binnen de kortste keren onder water. We eten dus lekker binnen onze broodjes op. Na een half uurtje is het over.  We rijden verder naar het park en de omgeving onderweg lijkt veel op Valley of the Gods, waar we vandaan komen.  Als we Canyonlands binnen rijden begint het te weer te druppelen.  Het gaat harder en harder en we besluiten om eerst naar het verste uitkijkpunt te rijden. Als we daar zijn, is het bijna over. Het is weer een ander uitzicht, net paddenstoelen met een plat hoedje. We stappen een beetje over de rotsen, trekken wat foto's en rijden terug naar het volgende stoppunt. Het is een beetje stom dat je op dat laatste punt niet verder kan. De weg stopt gewoon en als je de andere kant van het park wil bezoeken, moet je weer helemaal terug en langs een andere ingang er in. zoals we morgen dus zullen doen. Het volgende punt is Elephant Hill, een lange dirtroad die we in moeten voor een prachtig beeld van het park. Dat valt dus dik tegen: we trekken er zelfs geen foto, en dat wil bij ons wat zeggen hoor! Er zijn wel toiletten, dus daar maken we gebruik van. We keren weer terug naar de hoofdweg. Daar is het zicht op the Needles veel mooier. Die rotsen heten zo vanwege hun vorm, ze lijken wel naalden. Onze laatste stopplaats heet Cave Spring. Daar maken we een trail. Die is heel leuk en leidt langs een plek waar de laatste cowboys zich schuilhielden tot in 1975 en gaat verder onder overhangende rotsen. Dan moeten we 2 keer een ladder op en moeten we onze weg terug zoeken via de bekende stapeltjes stenen. Iedereen is blij even te kunnen wandelen, want het is toch lang in de auto vandaag. Je wordt er suf van. We stoppen nog bij het visitorcenter om een junior ranger krant te halen voor de kinderen. Dan moeten we nog meer dan een uur naar ons huisje rijden in Moab. Eerst ook nog boodschappen doen voor vandaag en morgen. Het worden weer lookbroodjes met pizza en sla. Het wordt al laat en het enige dat we tegenkwamen was een Mc Do en daar hadden we geen zin in.
Als we toekomen bij ons huisje, lijkt dit een superhuis te zijn! Het heeft zelfs een eigen garage, wasmachine droogkast, 2 badkamers en 3 slaapkamers. Het is een pak goedkoper dan die kamer in the grand Canyon dan ook nog :)
Iedereen frist zich op, de kinderen hangen wat boven rond, we updaten eindelijk de foto's van de 2 vorige dagen (kijken dus!)
Niemand, behalve Luc, heeft zin om morgen een ganse dag Canyonlands te doen: kunnen we niet een halve dag en dan een halve dag chillen aan het zwembad hier?  Wordt nog even over nagedacht....

Dag 23: Grand Canyon – Page – Monument Valley

Hotel: Goulding's Lodge Cabin Aantal miles gereden: 262 miles Hoogste temperatuur: 88°F

Wat een nacht! Als ik 3u geslapen heb zal het al veel zijn. Ik hoorde vanalles rond de cabin. Deze morgen zag ik dan een megagrote sprinkhaan zitten tussen het raam en het vliegenraam boven ons bed. Gelukkig sliepen we met de ramen dicht! Bah! De kinderen wakker gemaakt, snel alles ingepakt, een tas koffie gedronken en naar de auto. De kinderen wilden niet in de cabin eten, dus op de parking aan de auto pistoletjes met nuttela gesmeerd. Het was best grappig eigenlijk, en lekker fris buiten. In de cabin was geen airco, dus het was er aardig warm geworden zonder venster open. Dan zijn we terug gekeerd om de frigobox op te vullen en nog eens naar het toilet te gaan. Frigobox opgevuld met ijs aan het visitorcenter en uitgeschept. Ze vroegen niet hoe ons verblijf was, dus ik heb zelf een survey ingevuld en afgegeven. Voilà.  Dan zijn we vertrokken voor een lange rit naar Page. Eerst reden we tussen de dennenbomen, soms groen, soms verbrand, soms wit.  Na een uur verschijnt een prachtig zicht achter de bocht. Victor roept spontaan: "daar zijn de rode rotsen weer!" Het wordt direct warmer ook. Op een viewpoint staan al de eerste Indianen met juweeltjes, waar Charlotte en ik ons elk een paar kopen. Kunnen we weer delen met elkaar. Ik heb nog steeds spijt dat ik er vorige keer  geen gekocht heb. Bij deze is dat rechtgezet. Ze zijn eigenlijk wel duur, die indianen. We rijden verder in prachtig landschap, met de ruwe rode rotsen. De temperatuur loopt al snel op tot 91°F. We komen op de middag aan bij de Waterholes slot Canyon. Deze Canyon is eigendom van de Indianen. Er is geen trail en geen gids, je moet zelf een weg zoeken om af te dalen in de Canyon. We eten elk nog een pistolet die over is en besluiten dan om eerst de trail te doen ipv nog naar Page te rijden en daar te eten en dan weer het hele eind terug te keren.  De trip is fantastisch! We moeten echt zoeken om de weg te vinden, over rotsen klauteren, opletten dat we niet uitglijden, maar dit is weer genieten! Er is helemaal niemand anders te zien, heerlijk rustig en de zon schijnt volle bak. Een helderblauwe hemel boven onze hoofden. Maar we hebben drinken mee en allemaal een hoed op! We dragen elk een kwartier de rugzak. Het afdalen in de canyon is gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar het lukt iedereen prima. Eens beneden zien we dat het hier ook goed geregend heeft, maar de modder is op de meeste plaatsen inmiddels opgedroogd. We stappen naar links tot we niet meer verder kunnen, de Canyon is er heel erg smal en staat onder water. Het is er adembenemend. We keren om en stappen verder naar rechts.  Af en toe kunnen we niet verder omdat er te veel water staat en moeten we van rots tot rots springen, of op de rotsen errond klimmen. Het lukt allemaal prima! Na een uur keren we terug. We gaan er dezelfde weg weer uit, maar dat geeft niks. Als we boven zijn merken we pas hoe diep we geweest zijn.  We zien een stapeltje stenen staan en weten dat dit bij de Indianen de weg aangeeft. We volgen ze en vinden zo de weg terug naar de auto. Iedereen rijdt hier gewoon voorbij, maar dit is echt heel tof om te doen! We rijden verder naar Page waar we een ijsje eten bij Mc Do: oh dat Rolo ijs en M&M ijs mogen ze bij ons ook eens gaan verkopen hoor. We zetten de blog online, maar nog geen foto' s, dat duurt te lang. We doen boodschappen in de Walmart die ernaast ligt. We vinden een nieuwe zonnebril voor M-L van Wizards of Waverly Place, haar favoriete programma dat ze in Amerika leerde kennen, maar nu ook in België op tv is. Gisteren was de hare die ze in Rome kreeg, een pinnetje verloren. Hopelijk houdt deze het langer uit. We hebben vanavond een keukentje in de cabin en een terras, dus iedereen heeft zich weer iets gekozen om op te warmen in de oven. Hopelijk smaakt het bij een lekker glas rode wijn?!  We kopen nog wat yoghurt en brood, vulllen onze bekers nog eens gratis op met water en ijs, tanken weer 15 gallon voor 3,64$ en beginnen aan de lange rit naar Monument Valley. Maar met goede muziek van de iPod en een mooi landschap is dat geen straf. Als we toekomen in MV is de organisatie een beetje raar. We moeten inchecken in de souvenirshop. We hadden cabin 1 gevraagd per mail, maar die was al bezet we kregen cabin 2. Die heeft ook nog een mooi zicht. We zien nu goed hoe het eraan toe gaat als je met een RV reist, want die staan voor ons. Charlotte warmt ons eten op en we eten een voor een, want er kan maar een pakje tegelijk in de microgolf. Het is wel lekker, maar omdat het al zo laat is, hebben we niet genoeg. We wandelen nog wat naar een beter uitzicht en gaan op tijd slapen. Als we morgen alles wilen doen wat op de planning staat, zullen we een uur vroeger moeten opstaan! Internet geeft een hele trage verbinding hier en valt dikwijls uit, dus foto's uploaden zal niet echt lukken vrees ik...

Dag 22: Zion – Grand Canyon

Hotel: Grand Canyon Lodge - North Rim Aantal miles gereden: 199 miles Hoogste temperatuur: 84°F

Gisteren was iedereen doodmoe, maar toch was het weeral bijna middernacht eer het licht uitging. De airco moest af omdat die te veel blies op Charlotte die ertegen sliep. Dat besloegen we ons vannacht natuurlijk, want het was veel te warm op de kamer. Victor opgestan om iets te drinken, dus ik wakker, dan Luc airco aangezet, weer wakker dus, dan bleek dat hij de fan had aangezet ipv de airco, dus ben ik zelf opgestaan om de airco aan te zetten.  Dan kon ik niet meer slapen. Wat een slechte nacht. Alleen de meisjes sliepen overal doorheen.  Als de wekker 's morgens afgaat, zijn we eigenlijk pas weer in slaap gevallen en hebben niet de moed om al op te staan. Dus nog een uur blijven liggen...dat zal weer pieken vanavond, maar ja, het ging gewoon niet. We zouden beter vroeger gaan slapen, maar er is altijd nog zo veel te doen . als  ik 's morgens de mails check, blaast de airco erg op mijn schouder, met als gevolg een pijnlijke schouder. Hij is helemaal stijf.de eerste keer dat ik iets mis van thuis: een warm kersenpitkusentje! Het ontbijt is maar zo zo, er is geen ei, maar wel wafels die lekkerder zijn dan anders. We eten buiten aan een bank:gezellig en aangenaam warm. Daarna waren we snel ingepakt, we hadden ook niet alles uit de auto gehaald. Het fototoestel nog eens geprobeerd, en alles er tegelijk uitgehaald: batterij, geheugenkaart en lens.....en ....het werkt weer!! Bij het uitchecken zei de vrouw nog dat er deze namiddag weer T-storms verwacht Werden, en dat het echt te vroeg op het seizoen was. We stoppen eerst nog bij een supermarkt om een frans brood te kopen, alle, zo noemen ze dat hier, zijn nog niet in Frankrijk geweest den ik :) We rijden naar Zion NP en zien de buien al hangen in de verte. bij de ingang is het al file:zo'n lange hebben we nog nooit gezien bij een park. Met onze pass mogenwe gelukkig via de personeelsingang binnen rijden. Daarna is het wel druk langs de weg, maar geen file meer. We rijden hier eigenlijk gewoon door op weg naar de Grand Canyon. Het is een prachtig mooi park met gekleurde oranje en witte rotsformaties en vooral veel groene bomen en struiken. We trekken veel foto,s uit de auto, want er zijn bijna geen topsalarissen voorzien langs de weg. Als we aan een tunnel komen, moeten we weer lang wachten. Als er een RV is, mogen er geen auto's tegelijk door de tunnel omdat die zo smal is en regelen ze het verkeer. We vinden dat hij toch nog meevalt van breedte. Na de tunnel begint direct een trail die We normaal zouden doen van een uur. Na kort overleg hebben we besloten om hem niet te doen: we zitten al meer dan een uur achter op de planning en ja kan beter eens terugkomen om dit park volledig en op je gemak te doen. Later langs de weg zijn er wel war stopplaatsen en rotsen waar je op kan klauteren, dus zo gezegd zo gedaan. Ik blijf beneden voor de foto's en op mijn nek. Net als we het park uit zijn, passeren we een bizonranch. Even stoppen dus en de bizons ruiken ons blijkbaar want ze komen weer allemaal drinken aan de poel waar we staan. Best cool, net zoals bij ons koeien in de wei staan. We vervolgen onze weg en krijgen al de eerste regendruppels. We passeren plots een gesloten taverne in de rotsen. Victor en ik dachten van hè waar kennen we dat van? En 5 min later zien we Mosqui Cave langs de weg. Hier zijn we 2 jaar geleden ook gepasseerd en zelfs binnen gegaan! Toen was het erg heet, nu reverentie het ondertussen hard en het koelt af. We rijden Kanab binnen, zien de winkel waar we toen donuts kochten en de movie set waar we ze opaten. Oh, dat is grappig! We waren van plan om hier iets te eten, maar vinden niks. Het dorp is zo goed als verlaten. Net als we besloten om dan in de auto maar picknick te eten, we wilden dat vanavond in the grand Canyon doen, zie ik de bekend M in een zijstraat. Ok, daarheen dus! We eten een slaatje met warme gegrilde kip. Een cola van gelijk welk formaat kost hier maar 1$,  en mag je gratis heropvullen, dus dat doen we dan ook. Ondertussen zien we op tv over de schootgingen Denver. Hebben jullie dat gehoord in België ophet nieuws?tijdens de première van de nieuwe Batmanfilm ( dacht ik toch), is iemand in de zaal in het wilde weg beginnen schieten. Er zijn voorlopig 12 doden en 58 gewonden. Het is hier overal special news. We rijden verder door groene wouden, dan weer met afgebrande bomen. Af en toe krijgen we een beetje regendruppels, maar we zien in de verte grote bliksemschichten. De temperatuur is ondertussen gezakt naar 58°F. We zetten de airco af en de verluchting zelfs een beetje op warm. Als we toekomen in Grand Canyon NP, hangt er een blad op van 50% kans op regen. Volgens de ranger hebben we geluk, want het is lekker fris en de buffels zijn nu uit de heuvels naar beneden gekomen. Inderdaad, 1 km verder staan ze alweer. We rijden eerst naar de enige logde in het park, waar we verblijven. Dat is wel slecht geregeld vinden we. Er is een centrale parking, en de cabines liggen in een soort resort bij elkaar. Wij hebben een cabin met 2 slaapkamers, en die liggen blijkbaar allemaal aan d era,d van de Canyon. Maar dat betekent wel verst van de parking. De bomen achter de cabin zijn trouwens al erg hoog, dus van zicht is er niet echt sprake. Direct aan de lobby begint een korte trail naar Brigt Angels Point. Daar krijgen we een eerste prachtig zicht op de Canyon. Het is hier wel druk,en aanschuiven voor een foto op het mooiste plekje. We stappen naar onze cabin, maar ze ligt zo ver van de parking en de zon begon net te schijnen, dat we besluiten om de bagage niet uit te laden, maar eerst het park gaan bezoeken. We rijden eerst naar het allereerste punt, Cape Royal, ongeveer 45 min rijden. Wat we daar zien is overweldigend mooi! Dit is zeker en vast mooier dan de South Rim! Je hebt echt het gevoel in de canyon zelf te staan. Sommige delen worden beschenen door de zon, anderen zitten al in de schaduw, roofvogels vliegen boven onze hoofden.  Dit is echt een van de mooiste natuurfenomenen die we al gezien hebben! We kunnen het iedereen aanraden. Je verwacht dit zicht ook niet als je door de dennenbomen rijdt. op de weg terug doen we nog alle uitzichtpunten aan. Ze zijn allemaal erg mooi. We doen ook weer een poging om een foto van ons 5 te bemachtigen... Het wordt al laat, en de zon is ondertussen gaan liggen. Omdat we niet uitgepakt hebben, kunnen we onderweg eten. We eten van het Frans brood dat echt superlekker is! Zo snel hebben we nog nooit gegeten. e rijden nog naar een laatste uitzichtpunt aan een andere kant en dan keren we terug naar de cabin. Daar ziet m-l al direct een mot zitten. Er staan ook 2 muizenvallen: betekent niet veel goeds! Ik heb de schrik goed te pakken. We nemen alleen het noodzakelijke uit de auto mee naar binnen. Er is toch geen plaats om veel te zetten. De meisjes blijven in de cabin, terwijl wij nog eens naar de lobby lopen. Daar staan allemaal stoelen opgesteld met zicht op de Canyon. We zitten er even in neer, terwijl Luc wat foto's probeert te trekken. We kopen nog wat souvenirs en keren naar de cabin terug. Ze vroegen zich al af waar we bleven. Dan vinden we een dikke spin in de gordijnen boven ons bed: eeeeeeek! Dan nog een mot rond de lamp, dan nog 2 spinnen, het houdt niet op. Wie ons kent weet dat wij dat helemaal niet appreciëren en dus gaan we geen goede nacht tegemoet! Bah, het is hier echt niet proper, overal spinnenwebben enzo, morgen toch zeggen bij het uitchecken. Ok, je logeert in een NP, maar ze mogen het wel onderhouden. Vorige parken waren ook basic, maar tenminste heel proper!  Morgen belooft niet veel beter te worden in Monument Valley. hebben we geboekt op aanraden van mensen op hèt forum, maar ik vrees dat dat ook zo niet ons ding zal worden. Hebben gekeken of we het nog konden annuleren, maar dat kon maar tot vandaag, helaas. We zullen wel zien. Nu zullen de campeerders onder jullie wel eens goed lachen met ons, maar ja, nu weten wij het wel zeker: wij gaan nooit of nooit kamperen! Al die beestjes...brrrr!

Dag 21: Las Vegas – Valley of Fire – Zion

Hotel: Comfort Inn Zion Aantal miles gereden: 185 miles Hoogste temperatuur: 113°F

We eten deze morgen de laatste restjes op, zijnde pannenkoeken, kersen, aardbeien en yoghurt. Daarna begonnen we met de grote inpak van alle kleine spullen en eten. Dat is toch een hele boel als je zo alles eens uitpakt. Anders blijft dat gewoon in de tassen zitten. We zeulen zelf alle bagage naar beneden, want als we een karretje vragen, gaan ze dat weer zelf naar boven brengen en moeten we daar weer op wachten. Ze brengen de auto die we zoveel mogelijk al inladen en gaan dan nog een laatste keer naar boven om de frigobox te halen en een beker koud water voor iedereen met ijs. We genieten nog een laatste keer van het uitzicht op de kamer, de kinderen doen de tv nog eens uit het bureau komen en dan is het echt tijd om te vertrekken. Na een klein uurtje rijden komen we al toe in Valley of Fire SP. Omdat het een State Park is en geen National Park, moeten we toegang betalen van 10$ en geldt onze pass niet. We krijgen een klein plannetje mee met weinig informatie op ivm de trials. Gelukkig hadden we het thuis al opgezocht en een beter plan mee!  We stoppen bij de Beehives, die gewoon langs de weg staan. De rode rotsen lijken een beetje op bijenkorven, vandaar de naam. De naam van het park is trouwens mooi gekozen. Er zijn overal grijze bergen, en daarvoor duiken dan rode rotsen op. Die zijn er later bijgekomen doordat een tektonische plaat hier boven kwam. Cool! Ze steken mooi af tegen de zwarte bergen en de blauwe lucht. Victor begint snel al op de rotsen te klimmen natuurlijk en de eerste foto's worden getrokken.  We rijden verder naar de volgende stopplaats, Atlatl Rock. Hier moeten we in de hitte een hoge ijzeren trap op naar rotstekeningen die hier 4000 jaar geleden gemaakt zijn door Native Americans, de eerste inwoners van Amerika zo ongeveer. Best apart! In het naar beneden gaan, had Luc last van zijn bovenbeen. Dus heel traag verder naar beneden gegaan. Er stonden overdekte picknicktafels, dus we hebben gezelllig gegeten buiten, met de vele chipmunks rond ons. Ik weet de Nederlands naam niet. Ze zijn heel grappig en van de warmte gingen ze plat op hun buik liggen, pootjes gespreid, een heel gek zicht. We rijden dan verder naar Arch Rock, maar zo zullen we er nog veel zien hopelijk in Arches NP. We stoppen bij het Visitorcenter om een magneet te kopen en vragen of de White Domes Trail goed te lopen is in dit weer. De hele trail ligt in open zon, maar de canyon die in de helft ligt, is in de schaduw.  Onderweg zouden er genoeg plaatsen moeten zijn om even onder een rots in de schaduw te staan. Ok, dan doen we hem. We vullen onze flesjes op en vertrekken. M-L vraagt in de auto of we niet gek zijn, want het is inmiddels 41°C ! Nee, neen, 't zal wel lukken. Zo gezegd, zo gedaan. Het eerste gedeelte is door heet zand met af en toe een rots ertussen. Nergens schaduw te bespeuren. Er staat een bord met welke films hier opgenomen zijn, en dat is oa Startrek, The Stand van Stephen King en nog enkele. Het moet ook erg heet geweest zijn toen, pff!  Het is wel een hele leuke afwisselende trail. Achter elke bocht schuilt een ander zicht, en overal rotsen om op te klauteren.  De slotcanyon komt op het juiste moment: schaduw! Maar o wee, hij is maar 50m lang en dan is het weer volle bak de zon in. We puffen en zweten wat af! Het is er zalig stil, en je kan je zo inbeelden dat er cowboys te paard rond draafden. Omdat de ranger gezegd had dat de trail maar 20 tot max 30 minuten ging duren, hadden we niet zo veel water bij. Dus maar wat opgespaard. Vooral M-L had het lastig en dronk veel. Ik heb dan maar minder gedronken, met hoofdpijn tot gevolg. In de auto heeft iedereen dan zijn dorst gelukkig kunnen lessen. Het gaat hard hier! Ondertussen was het dan ook 113°F geworden! Op de terugweg doen we nog een dirtroad naar een Fire Canyon, die met onze Van wel redelijk te doen is. Het uitzichtpunt is mooi, maar na de trail niet zo bijzonder. We passeren weer het Visitorcenter waar we onze flesjes allemaal opvullen en weer in de frigobox steken. We doen als laatste nog Elephant Rock aan. Een rots helemaal uitgeschuurd zoals een olifant eruit ziet! Ha ha, dus toch een olifant gezien hé opa! We klauteren weer naar boven, en Victor wil altijd maar hoger en hoger. Hij klimt zelfs tot midden op de rug, waarna Luc het hem nadoet...Zo zoon, zo vader is het hier dikwijls :) We komen een arrogante Nederlander tegen, die vanzelf begint op te scheppen over wat een geweldige toer ze aan het maken zijn. Zijn vrouw blijft beneden staan met teenslippers aan met hakjes, een gestreken hemd, een smal rokje,... Hi hi, we kijken maar eens naar elkaar en weten genoeg: dit kan absoluut niemand van het forum zijn hoor! Hij wil persé een foto nemen van ons 5, maar op geen van beide staan we volledig. Had eigenlijk niks anders verwacht. Het is moeilijk om een goede foto van ons 5 te krijgen in dit prachtige land: we blijven nochtans altijd dapper lang glimlachen. Maar dan onze voeten er niet op, dan ene zijn arm niet, dan loopt er iemand in beeld...
Als we uit het park zijn, rijden we een stukje in Arizona, dan komen we in Utah terecht.
De weg gaat eerst via autostrade vlak, en ik begin de blog alvast te typen. Charlotte valt in slaap en M-L en Victor spelen een spelletje met de kaarten. Dan rijden we door bergachtig gebied, dus moet ik stoppen met typen. We komen aan bij het hotel om 18.15u, maar we moeten de klok een uur verder zetten, dus het is al snel laat. We checken eerst in, en de reactie is unaniem: is dit onze kamer???? Jaaa, het kan niet Las Vegas blijven hé. We krijgen een rollwaybed, waar Charlotte weer op slaapt.
Om te eten zijn er enkel de bekende ketens, en omdat we op het forum al gelezen hadden over DQ, Dairy Queen, kiezen we daarvoor. Het zijn echt lekkere verse burgers!  We zagen iedereen maar ijsjes bestellen, dus om onszelf te belonen voor de lastige trail vandaag, kon een klein ijsje er nog wel in. Euuuhh, klein schreef ik? Het was supergroot!!!! (en kostte slecht 1,70 $ !) Als we het geweten hadden, hadden we voor 2 een ijsje genomen.  Ik snap nu wel waarom iedereen hier terugkomt!
In het hotel heeft iedereen eindelijk het zweet en zand van zich afgespoeld; dit moest nu weer één voor één, ondertussen deed iedereen wel iets: blog, foto's, facebook, lezen...
Wat een mooi park hebben we weer gezien vandaag!

Dag 20: Las Vegas

Hotel: The Signature at MGM Grand Aantal miles gereden: 11 miles Hoogste temperatuur: +/- 105°F

Vandaag was ik voor de wekker al weer wakker. Het ontbijt bestond uit mini pannenkoekjes, watermeloen en brood. Lekker!
Daarna zijn we te voet vertrokken voor het andere gedeelte van de Strip te bezoeken. We gingen binnendoor langs de MGM en kwamen dan alweer een Sugar Factory tegen, die Charlotte en Marie-Laure kennen van allerlei celebs die daar snoep kopen en poseren met een lolly. Krijgen wij ook zo'n lolly? Euuh, ja zeker, even kijken naar de prijs: 25$. Ha ha, mooi niet dus! Ze houden het bij een sleutelhanger met de letter van hun naam aan en ander glitterspul. We lopen weer het hele eind verder, door het reusachtige casino. Om 9u zitten hier dus al mensen te gokken en sterke drank te drinken, toch ongelooflijk eigenlijk. We hebben ook nog geen enkele keer de opmerking gekregen dat we moeten doorlopen met de kinderen. Ch kon zelfs eens doen alsof ze jackpot speelde. Op de strip hebben we New York New York bezocht, maar dat is vooral vanbuitenuit mooier. Alles in het mini nagebouwd, net zoals we vorig jaar in het echt zagen. Nou ja, mini....Het vrijheidsbeeld is nog altijd wel 20m hoog hoor.
Als Luc de eerste foto wil trekken, merkt hij dat het niks doet. De batterij is nochtans volledig opgeladen zoals elke nacht. Het schermpje gaat niet aan. Oh nee!!!!  Gelukkig hebben we onze oude Canon altijd bij, die Victor nu gebruikt. Hij geeft het direct af, maar dat verschil merk je natuurlijk wel. Wat jammer!
We stappen verder en komen langs het hotel Monte Carlo dat ook de meisjes alweer kennen. Blijkt heel groot te zijn ook. Binnenin is een cupcakeshop en een Harley Davidsonshop. Een cupcake kost 4$. Ik had vorige keer niet de indruk dat Vegas duur was, eerder goedkoop. Nu hebben we net de omgekeerde indruk. Daarna stappen we via het nieuwe poepsjieke complex van Gucci, Prada, Bulgari enz via een loopbrug over de baan naar de overkant. Daar is op de hoek het café van Harley Davidson zelf, waar we voor de jongens nog eens binnen gaan. Is nog niks veranderd, moto's komen via een ketting het cafe binnen en volgen zo hun weg verder over somige tafels. Ik kijk even op de kaart: 15$ is goedkoopste, een gewone hamburger. Loopt toch allemaal aardig op met 5, dan nog tax erbij en tip. We lopen nog wat souvenirsshops binnen, passeren de Coca Colashop en lopen de M&M binnen. Daar kunnen de kinderen net nog binnen voor een gratis 3D film. Voor ons is er geen plaats meer, dus we wachten buiten :)  We kopen ook hier wat souvenirs, ook voor onszelf deze keer.
Via de MGM stappen we naar huis waar we lunchen: watermeloen, ananas, sla, aardbeien, kersen, vers brood en beleg. Meer hebben we niet nodig als je uit die hitte komt.
We kijken maar er is blijkbaar niemand op skype :(
Even op internet opzoeken wat we met het toestel ev kunnen proberen, want het is toch echt niet fijn en we zijn pas in de helft van de reis! In een fotowinkel hadden we nog gevraagd deze voormiddag. De man stak er een volle batterij in, maar het deed nog niks. We moesten het naar herstellingsdienst van onze winkel brengen zei hij. Ja, zijn we nu vet mee...
Nog een uurtje gezwommen in het zwembad bij onze hotelblok waar het weer lekker rustig was. Plots begint het erg te betrekken en te waaien, maar het regent niet. We gaan naar de kamer en de kinderen hebben nog geen honger om naar een restaurant te gaan. Dus we eten weer hier.
Daarna rijden we naar Freemont Street om daar de lichtreclame te zien. Hier was eigenlijk het eerste Las Vegas. Het is nu een overdekte straat vol lichtreclame. We passeren op de weg veel Wedding Chapels en zien ook een koppel met 2 binnen gaan. Zij heeft een kort zilverkleurig kleedje aan. Nee, zo willen onze meisjes het later niet! (oef) De parkings zijn allemaal met klein geld te betalen, en we hebben geen gepast geld bij. Dus we rijden even verder en zien een eerder louche 'free' parking, dus hebben we ons daar toch maar gezet. Er was een opstapplaats voor de tram, dus ze zouden wel niks doen daar hopelijk. Freemont Street zelf was heel leuk. Overal verlichting, eigenlijk meer dan op de Strip. Gans het overdekte plafond was verlicht. Er stonden heel veel mensen aan de kant die iemand nadeden of in iemand verkleed waren, en ze hadden eigenlijk veel succes. Er traden ook gratis bandjes op, maar die maakten iets te veel lawaai naar onze zin. Je kon elkaar nauwelijks nog verstaan. Er is ook het restaurant waar je de hamburger met het meeste calorieën kan eten ter wereld, iets van 9500 en nog wat. OMG!
We hebben de straat heen en weer gedaan en toen terug naar de auto gestapt. het was nog steeds 99°F. In de kamer hebben we dan met wat chips nog wat  nagenoten van deze luxueuze tussenstop en ons fantastisch uitzicht. Dat kunnen we nooit meer evenaren. Helaas moeilijk op foto vast te leggen, ook al hebben we een statief mee. Ah ja, ik moet nog vertellen dat Victor geen chips at, maar wel ijs uit de pot: hij moest de tafel afruimen en ipv de pot in de diepvries te zetten, had hij hem in de koelkast gezet. Verstrooide professor toch, niet dat hij dat erg vond ;)
Morgen uitchecken en verder naar Zion, Grand Canyon, Moab...natuurparken here we come again!

Dag 19: Las Vegas

Hotel: The Signature at MGM Grand Aantal miles gereden: 10 miles Hoogste temperatuur: +/- 105°F

Vandaag wordt een kort verslagje, want het was relaxdag!
Om 7.30u opgestaan, genoten van het uitzicht uit de kamer en de rust die nog heerstte in de straten. Gisteren om 01.15u was het nog volle bak verkeer!
We eten getoaste boterhammetjes met Nutella, koffie, fruitsap en melk.
Daarna gaan we naar de Walmart even buiten de stad. We hadden het adres opgezocht op internet. Via de Tom Tom komen we er snel. We kopen allerlei zaken voor de 3 dagen dat we hier zijn.
Als we thuis zijn maken we de de auto eerst deftig leeg, en steken allerlei prul in de zakken van de boodschappen. We hebben samen 12 zakken te dragen :) Onze auto heeft valet parking; ze komen hem dus voor ons brengen als we hem nodig hebben. Maar dat wil ook zeggen dat we er zomaar niet even iets uit kunnen halen.
We eten op het appartement eerst lookbroodjes in de oven als aperitief, en daarna verse broodjes met sla en een donut als dessert. Lekker!
Daarna is het zwemtijd! Daar hebben ze lang naar uitgekeken. We stappen naar het grootste zwembad van  de MGM, de Lazy River. Daar is het superdruk. Veel te druk eigenlijk, maar goed, ze willen er zo graag in. Het s een soort wildwater rivier waar je dikwijls fonteintjes, rotsen ed tegenkomt. We doen een keer mee, maar het is soms bijna drummen in het water. Heel veel mensen hangen in een grote redband die je kan huren voor 7,5$. Dat mocht ook wel eens inbegrepen zijn in de verplichte resortfee van 25$/dag.  Maar we hadden geluk.  Een gezin met 2 kinderen die vertrokken uit het zwembad, gaven hun 2 redbanden aan ons.  De kinderen hebben er een hele tijd in het water gespeeld, terwijl wij veel bekijks haden aan het gekke gezelschap voor ons die constant de waitresses in bikini lieten komen. 
Daarna zijn we nog even naar het zwembad geweest dat bij onze eigen hotelblok hoort: ik vind het veel rustiger, er was heel weining volk, en je kon tenminste wat zwemmen ook. We konden ook zelf de jacuzzi regelen, waar we met z'n vijven in gezeten hebben. Oh wat was dat heerlijk, en superwarm water!
Het was al snel laat en iedereen moet nog douchen ook. Eerst de ultramoderne oven (van Miele) aangezet voor de pizza's, en dan ging iedereen douchen en M-L en ik in de jacuzzi. dat is wel handig, als je met 4 tegelijk je kan wassen ipv één voor één. Dan pizza gegeten, die iedereen erg smaakte na zo'n lekkere opfrisbeurt. Als dessert hadden we stracciatella-ijs gekocht. Hmmm!
Dan naar de strip. Ik wou weleens de uitbarsting van de 'vulkaan' zien bij The Mirage, en Charlotte wou wat verder in The Venetian dan vorige keer. Dus stapten we het hele eind, en ondertussen trokken Luc en Victor weer de nodige foto's (ik mag ze wel selecteren hoor :) ). We gingen eerst binnen bij The Venetian in het casino want we waren nog wat te vroeg voor de uitbarsting. Ch en V deden een beetje gek, en Ch haar slipper ging kapot. O jee! Het was net tijd voor de uitbarsting, dus moest ze toch maar mee, zelfs een stukje op blote voet. De uitbarsting was weer mooi nagedaan, maar duurde maar 5 minuten. Dan weer naar The Venetian en in de enige souvenirwinkel daar nieuwe teenslippers van Las Vegas gekocht voor Ch. Die wou ze niet aandoen, of ze gingen direct vuil worden, dus restrooms gezocht en daar haar voet gewassen (weet niet hoe ze dat gefixt heeft, maar hij was kraaknet), en dus kon ze haar nieuwe slippers-souvenir aan. M-L werd moe en wou naar huis, dus hebben we goed doorgestapt en na 45 minuten kwamen we moe toe in het hotel. Snel tandjes poetsen en bedje in, morgen vroeg opstaan want we willen de andere kant van de Strip nog doen , nog wat zwemmen en Luc wil 's avonds graag naar de lichtreclame in Freemont Street. Zien of dat allemaal wel lukt...

Dag 18: Death Valley – Las Vegas

Hotel: The Signature at MGM Grand Aantal miles gereden: x Hoogste temperatuur:  113°F

Vandaag was een zwaar dagje! We zijn net op de kamer, 23u en moet het hele verslag nog typen! Na een slechte nacht wegens dan weer te koud, dan weer te warm en dus altijd opstaan en airco aan, airco af ontbeten op de kamer. Rond 9u zijn we vertrokken en zijn eerst gaan kijken naar de talrijke zonnepanelen die hier staan. Wow! Hèt zijn er minstens 1000 als we snel een rekensommetje maken. Dan gaan de kinderen nog naar het visitorcenter om hun badge te halen! De ranger stelt hen deze keer heel wat vragen en ze moeten plechtig de eed van de Nationale Junior Parkranger afleggen met hun rechterhand in de lucht, in het Engels. Dit is echt leuk om te zien. Ze krijgen een grote speld om op hun hemd te dragen, net zoals de echte rangers hebben. Dan vertrekken we richting Devil's Golf Course. Het is er drukker dan vorige keer, en we horen het zout niet ploppen, wat wel jammer is. Toch is het nog altijd even mooi. De bovenkant ziet nu wit van het zout en contrasteert mooi met het donkerbruin van de stenen zelf. We blijven even hier tot we even alleen zijn en het muisstil is. Dan rijden we verder naar het zuiden en doen Badwater aan. Het is nu zo'n 10°F kouder dan 2 jaar geleden en dat voel je goed. Het is nog steeds 113°F, maar het valt mee. Je kan verder stappen dan vorige keer, maar het zout ziet er niet zo wit uit. Dat komt vooral door de floods van de laatste dagen. Je ziet daarentegen wel goed de randen van de zoutkristallen schitteren in de zon. We stappen als enigen helemaal tot het uiterste punt! Daar wil iemand een foto van ons 5 nemen, kunnen we vergelijken met 2 jaar geleden. Als je ons gezicht ziet tenminste, want er staat een hele felle wind en ons haar waait constant voor de ogen. Als we terugkeren rijden we toch nog eens het ommetje Artist Drive. Dat hadden we eigenlijk niet voorzien, maar ja, dit is nu eenmaal ons favoriete park! Het ziet er ook weer anders uit, sommige stukken zijn echt prachtig met groen en oranje op de rotsen! We stoppen weer geregeld voor foto's te nemen en we herkennen allen de plek waar we de foto namen die op onze fotomuur van Amerika hangt thuis. Dit is leuk! We rijden vervolgens naar Zabriskie Point. Vorige keer is M-L hier in de auto blijven zitten, wegens te warm, maar nu gaat ze flink mee bergop. Het uitzicht is nog even mooi! Heel verrassend hoe de ene heuvel er zo uitziet, en bij de andere er een gans ander landschap schuilt. We genieten nog na van onze laatste stopplaats in dit park terwijl we in de auto picknicken. Dan gaat het in een keer door naar Las Vegas. We komen gelukkig toe met de benzine. Die kostte in het park maar liefst 5,6$ ipv 3,08$  buiten het park!  We kopen er voor iedereen een ijsdrank met appelsmaak die we in de auto verder opdrinken tot in LV. Daar is het weer even zoek voor we op de Strip geraken, maar we vinden ons hotel snel. Ik vraag of we een kamer met zicht op de strip kunnen krijgen en dat kan, zonder meerprijs. Wat een kamer krijgen we! We hebben een gewone badkamer, dan nog een met een jacuzzi, grote instapdouche, 2 lavabo's, make-up stoeltje, aparte wc, volledige keuken en living. In de living hebben we balkon met zicht op de strip, vanuit de slaapkamer die op de hoek ligt, hebben we er via 2 vensters zicht op! Het is vanuit bed nu zalig naar buiten kijken! Heerlijk toch hier! De kinderen vinden al snel de tv in de slaapkamer: die komt via een knopje uit de bureau naar omhoog en heet ons persoonlijk welkom. Ze vinden het uiteraard zalig! We pakken de kleren eens helemaal uit de valiezen en gaan dan de strip te voet op. We komen na 5min er al toe bij Planet Hollywood.  Daar eten we in de shops ergens Chinees. Smaakt toch altijd en dat lust iedereen! Ik wil nog wel eens Mexicaans eten ook, maar de meisjes houden daar niet zo van. We lopen binnen in enkele hotels en als het donker wordt en alles is verlicht wordt het alleen maar mooier natuurlijk. We hebben 2 keer de prachtige fonteinen van bellagio gezien. Genieten!! Dan nog wat boodschappen gedaan voor ontbijt morgenvroeg, maar de enige Wallgreens die we tegenkwamen is wel heel erg duur. Morgen maar eens kijken en de auto nemen, misschien vinden we buiten de stad een supermarkt? Kinderen willen morgen eens gaan zwemmen , dan douchen of in de jacuzzi, hier pizza eten met zicht op de strip en als het donker is terug ernaartoe...

Dag 17: Tonopah – Gold Point – Death Valley

Hotel: Furnace Creek Ranch Aantal miles gereden: 214 miles Hoogste temperatuur: 113°F

Heerlijk geslapen vannacht en lekker ontbeten deze morgen. We moesten wel even wachten voor een vrij tafeltje,  want er waren er maar 5 voorzien voor gans het hotel. Maar we waren goed gezind want het was een helderblauwe hemel!  We vertrokken om  9.30u, stopten nog voor pistoletjes en ontbijt morgenvroeg en waren toen echt goed weg, na 30 min passeerden we het eerste dorpje, Goldfield, waar niks te doen was. Precies of er niemand woonde, helemaal verlaten. Plots duikt er een ranger op uit het niks. Hij verteltons dat Gold Point nog 15 Miles verder rijden is. Er staat een bord langs de weg. Dat wordt onze eerste stop vandaag. We rijden verder, maar zien geen bord. Na 17 mls dan maar aan de rand van de weg, op laptop gekeken en we zijn er blijkbaar al voorbij gereden. We keren  even terug en vinden de afslag, maar er staat dus geen bord! We rijden nog even verder eb komen dan aan in de spookstad. Overal staan oude auto's, de galg van vroeger, de saloon enz. Het is er achtergelaten zoals ze weg gegaan zijn. Op het bord staat dat er nog 27 mensen wonen. Oh ja, waar dan wel? Na wat foto's vertrekken we maar weer. Komt er een oude man op  een squad  aan gereden. Wat we vinden van hun mooie dorpje? Eeuuhhhh.... Hij vertelt dat ze er nu  nog met 8 wonen. Hij dankt ons voor ons bezoek en rijdt naar zijn camper. We denken dat ze daarin wonen...zij liever dan wij hoor.  We zetten weer een leuk muziekje op, airco weer wat harder en gaan richting Death Valley. Het eerste dat we tegenkomen in ons lievelingspark is Scotty's Castle. We komen deze keer langs een andere kant het park binnen. We rijden tussen rotsformaties heen en weer en ik moet goed op de weg letten om niet misselijk te worden. We lopen even rond het kasteel, dat veel mooier is dan verwacht. Het doet erg Spaans aan, er zijn bijna geen bezoekers. We doen geen begeleide tour: die duurt een uur en kost voor ons 5 samen 53$. We gaan wel in het visitorcenter binnen, kopen een magneet en zaklamp van DV en de kinderen krijgen weer een pakket voor junior ranger te worden! Ze moeten oa 3 vragen stellen aan een ranger. Die komt net binnen en ze stellen een voor een een vraag. Zelf M-L kon het juist lezen in het Engels! Ze was terecht fier met haar 10jaar en kreeg een lang antwoord van de ranger als beloning. Hij was hier 30 jaar geoloog geweest en nu parkranger. We picknicken aan een tafel in de schaduw van een boom met zicht op het kasteel. Het is hier superrustig! Er staat wel veel wind en de ranger vertelt ons dat het een koele dag is. Eergisteren was het park, waaronder onze weg van vandaag, afgezet wegens de overstromingen. Amai, gelukkig kwamen we dat niet tegen, daar gaat je planning dan. Als we verder rijden zien we inderdaad nog op vele plaatsen dat het slijk op straat lag en weggeveegd is. We rijden naar de Ubehebekrater. waaauw! Je kan tot in de kraterbodem wandelen. Dat doen we niet gezien de felle wind. We blijven even kijken naar de pracht van de natuur. Wat is dit toch een heerlijk verrassend park! We rijden verder en vallen van het ene landschap in hèt andere. Onderweg zien we heel wat draaikolken van ophopend zand.  Er worden weer heel veel foto's genomen uiteraard. Er rijdt ook bijna niemand in dit gedeelte, zalig! De weg naar Tituscanyon blijkt onberijdbaar voor onze van te zijn, dus we rijden er niet verder in. Zal voor een volgend bezoek zijn, met Suv : ) We komen aan bij de zandduinen, die we nu eens van de andere kant zien. Maar ze liggen toch nog verder van de straat dan we dachten.  Er is ook een marathon aan de gang, OMG, in deze hitte! Het is ondertussen al 113°F!  We rijden voorbij Stovepipe Wells' en zien de tafel waar we vorige keer gegeten hebben, toen we de choco uit de pot konden gieten. Dit is leuk, dat je je alles nog zo herinnert! We rijden de dirt road naar Mosaic Canyon in! Die ligt slechter dan verwacht, maar Luc rijdt heel traag naar boven. Ik ben toch altijd bang van als er iets gebeurt, want we hebben hier geen gsm bereik....de Canyon is prachtig! De zon zit langs de ene kant, dan langs de andere kant! We stappen afwisselend in de zon en de schaduw! Het is erg heet, maar toch goed te doen. Dit is weer genieten. We moeten ook soms klauteren, wat de kinderen weer erg leuk vinden. We moeten ze wel verplichten om dikwijls te drinken, want ze zouden dit gewoon vergeten omdat ze zoveel dingen zien en ontdekken! We zijn blij als we ook de rit naar beneden veilig overleefd hebben en stoppen nog eens bij de zandduinen. We stappen er deze keer een eindje verder in dan vorige keer. Het zand valt nog mee van de warmte aan de voeten in onze sandalen. Dan rijden we door naar Furnace Creek waar we pas toekomen om 19u en inchecken! We hebben een zelfde kamer als vorige keer gekozen en krijgen weer spontaan extra handdoeken en shampoo.  Het eten is hier peperduur en niemand heeft eigenlijk zin om op restaurant te eten. De kinderen willen ook nog graag zwemmen. We kopen in de shop voor elk een warme pastamaaltijd die we daar kunnen opwarmen en buiten aan een tafel opeten. Daarna gaat Charlotte direct douchen, want ze vindt het al te laat om te gaan zwemmen, de andere gaan wel! Het water is superwarm! Zalig! Ze hebben het zwembad aardig opgesmukt ondertussen: prieeltjes en een tuin aangeplant. Het oogt veel sjieker. Na een klein uurtje komen we eruit en wat voelt dat koud! Ha ha, het is nog steeds 30°C !  Op de kamer neemt iedereen een frisse douche, we hangen de bikini's buiten te drogen, typen blog en foto's en gaan slapen. Morgen naar Las Vegas!