Dag 33: Alamosa – Great Sanddunes NP – Denver

Hotel: Homewood Suites by Hilton® Denver - Littleton Aantal miles gereden: 276 miles Hoogste temperatuur: 102°F

Ik was deze morgen al om 7u wakker. Terwijl iedereen nog sliep, een beetje op internet gesurft. Om 7.30u de eerste wakker gemaakt, de wekker ging niet af. Het ontbijt was maar matig, met koude gekookte eitjes en niks warm. Het enige warme dat ze hier altijd serveren is een soort pap, ik vind het erg vies, maar ik weet de naam er niet van. Om 9u zijn we weg. We tanken een laatste keer, maar niet volledig vol, want we moeten de auto leeg terugbrengen. Na drie kwartier rijden komen we bij de Great Sand Dunes aan. We zien ze al liggen van zodra we de afslag nemen. Het is nochtans nog 16 miles dan. Wauuw, zo ver kan je thuis nooit kijken! 

Omdat het een NP is, kunnen de kinderen voor de laatste  keer een junior ranger batch verdienen. We halen de boekjes op en zien nog een extra boekje staan dat gaat over parken in de Wilderness. Dat kan je maar invullen als je daar geweest bent. Ok, geen probleem voor ons, geef maar mee zeggen we. We rijden naar de parking aan de voet van de duinen en beginnen aan een lange tocht. Eerst is het nog plat, met allemaal steentjes erin, dat komt omdat dit eigenlijk een rivierbedding is, die nu volledig uitgedroogd is. Dan begint het klimmen: door het mulle hete zand stappen we verder omhoog. Oh wat is dit lastig! Je zakt telkens helemaal in het zand, en dat begint al aardig warm te worden.  Na een uur besluiten Marie-Laure en ik om te blijven zitten, de anderen proberen naar de top te gaan. Victor laat zijn camera achter, zodat ik hen daarmee kan trekken. We zien hen al snel kruipen, zitten, weer kruipen, weer zitten....het blijkt superlastig te zijn. Uiteindelijk staan ze helemaal bovenaan! We kunnen enkel 3 stipjes zien en herkennen hen aan de kleur van de kledij. Wij zitten zelf gezellig te babbelen en steken onze voeten in het zand: daar is het lekker koel!  We verbazen er ons eigenlijk over hoe er hier zo'n duinen ontstaan zijn. We zitten hier op een hoogte van 7800 feet. Er is  niemand die ons voorbijsteekt, dus we zitten toch ook al wel hoog troosten we ons maar. Na een tijdje komen ze eindelijk naar beneden, het duurt voor ons precies een eeuwigheid.  Ze rennen een stukje en Charlotte valt in het mulle zand en maakt een tuimeling. Als ze bij ons toekomen zit ze helemaal onder het zand, in haar nek, haar oren, overal. Het is inmiddels middag en het zand is echt heet. We besluiten om samen een duin af te rennen om zo sneller beneden te zijn, maar ik moet al stoppen na 10m en me gewoon laten vallen. Dat is bij iedereen zo, behalve M-L loopt in een keer. De onderkant van onze voeten brandt echt, niet te doen. We schuiven met stukjes naar beneden. Pfff, ik weet weer waarom ik zand zo haat. Het kruipt overal in. Mijn broekzakken zitten ook al vol. Ik hou er helemaal niet van! Na wat klimmen en dalen bereiken we de auto. Ik veeg Charlotte en Victor wat af met en handdoek: het zand plakt in hun zweet. Dan zien we een ruimte in open lucht waar je je kan omkleden. Charlotte moet zich helemaal uitkleden, het zit zelfs in haar onderbroek. Daarna eten we aan een picknicktafel. Luc vertelt me daar hoe zwaar het wel was en dat het door Victor komt dat ze nog op de top geraakt zijn, want hij kon totaal niet meer.

Ik vul voor hen het extra juniorboekje in: het is nog moeilijk vind ik zelf. Na ons yoghurtje ruimen we alles op en rijden naar het visitorcenter om hun boekjes af te geven. Het is een hele vriendelijke ranger en zegt dat ze echt veel ingevuld hebben. Hij stelt wel wat vragen, maar die vormen geen probleem. Ze moesten oa een dier tekenen dat in het park voorkwam. M-L had echt een prachtige coyote getekend en de ranger haalde prompt een skelet van de kop om te tonen. Ja, we mochten eraan komen. Omdat ze zoveel wisten mochten we zelfs mee in de rangerburelen waar ze een kamertje hadden vol met die spullen. We zagen er het gewei van een edelhert, de speer van een Indiaan, het vel van een coyote en van een bruine beer die ze daar gedood hebben omdat hij steeds naar de camping trok. Daarna kregen ze zelfs 3 batches, één voor elk boekje en dan nog eentje extra. Leuk als afsluiter van alle parkbezoeken deze reis. Daarna begon een urenlange rit. Het eerste deel reden we op bochtige wegen door dennenbomen. We warende precies weer terug waar we onze reis begonnen waren. Daarna kwamen we op de autostrade terecht waar we 2u op een saaie weg reden. De kinderen vallen in slaap, de inspanning eiste zijn tol. We zien weer veel bliksems in de verte. Ze noemen het hier het mansoonseizoen.

In Colorado Springs begint het te gieten en komen we in een megafile terecht. We verliezen 20 minuten, nu wordt de weg nog langer...maar hierdoor moeten we morgen niet veel meer rijden en zijn we al in Denver. In Denver hebben we nog eens file, avondspits waarschijnlijk.
Het is 18u als we toekomen in het hotel, we hebben 4u in de auto gezeten zonder te stoppen.
Het hotel is heerlijk luxueus, zoals we een Hilton kennen. We krijgen een licht diner aangeboden. Licht zegt ze? Je kan zelf je sla maken met alles erop en eraan: korstjes, pijnboompitten, spek, gekookt ei en allersei soorten dressings. Er is warme pasta, opgevuld met een soort geitenkaas en warme lookbroodjes. Voor drank heb je ontzetend veel keuze, oa ook koele witte wijn, rode wijn en fris bier.
Wat smaakt dit zeg! En we kunnen gewoon hier blijven, we moeten niet meer weg om te gaan eten. Zalig!
Na de koffie gaan we allemaal nog zwemmen en in de superhete jacuzzi. Daarna neemt iedereen een frisse douche, kijken we naar de Olympische Spelen (weeral Michael Phelps) , selecteren foto's en doen de blog.