Dag 29: Bloomfield – Chaco Culture NP – Cuba

Hotel: suenos encantados y casa vieja Aantal miles gereden:165 miles Hoogste temperatuur: 94°F

Deze morgen een lekker ontbijt gehad met vers fruit, yoghurt, ei met spek en zelfs croissants.

Dan zijn we vertrokken naar Chaco Culture NP. Het was niet zo lang rijden, tot de weg plots stopte en er een dirtroad begon. En wat voor een! We konden echt met onze van maar heel traag rijden of hij begon helemaal te trillen en het water schudde gewoon uit onze bekers. Onderweg stond de baan zelfs een keer volledig onder water. En er stond een bord bij dat je dan zeker niet mocht doorrijden! Maar ja het was toen maar 3 miles meer. Luc heeft dan een stok genomen en zo gemeten hoe diep het water was. Dat was dus niks ergs, er lag op dat gedeelte zelfs beton, dus we konden gewoon doorrijden. Daarna kwamen we nog wel wat enge stukken tegen (althans voor mij toch, ik zit dan bijna te beven op mijn stoel) waar je in de sporen van de auto voor je moest rijden. Vanaf we het park zelf binnen reden was het weer goede asfaltweg. Waarom kunnen ze dat dan niet overal leggen? In het visitorcenter krijgen de kinderen een copij van een boekje mee dat de mevrouw zelfs nog moet nieten. Ze zijn er hier niet op voorzien. We rijden de korte loop van 9 miles door het park en stoppen bij alle viewpoints. De 2 grootste pueblo’s liggen tegen elkaar. Op de parking staat één picknicktafel en we besluiten daar te eten. De tafel zit goed vol, met onze koelbox enzo erbij. Maar 3 Amerikaanse vrouwen vinden dat ze er nog wel bij kunnen en terwijl ze zich al zetten vragen ze of het niet stoort. Euuh, ja, eigenlijk wel, maar goed. Ze zwijgen geen seconde, weten alles over België, pfff! Ze hebben ook een erg slecht parfum (het is echt niet te harden) zodat we het zelf maar voor bekeken houden en ons yoghurtje in de auto opeten.

Daarna beginnen we met de eerste pueblo. Het is verbazingwekkend hoe muren van 1000 jaar oud, met vensters in en van 3 verdiepingen hoog, nog kunnen recht staan. We zagen dit ook al in Pompei van de Romeinen, maar dit is toch iets anders, zo van de Indianen, met hun andere cultuur. De hele uitleg in de booklet hoef ik niet meer te lezen, want we weten al wat een kiva is, hoe ze stenen maakten enzo. Het wordt eigenlijk een beetje genoeg na 3 dagen kiva’s kijken. We stappen via petroglyfen naar de volgende pueblo. Op die trail is echt een heel grappig punt aangeduid. Bij nummer 8 zijn helemaal geen petroglyfen te zien en dan staat er: waarom zouden hier nu geen petroglyfen zijn? We weten het niet!

Die Amerikanen toch, toen hebben we eens goed gelachen. De 2^de pueblo Bonito was veel groter dan de eerste. Je kon in veel kamers in, en vooral het zicht in de gang als je door alle deuropeningen tegelijk keek was wel mooi. Zeker toen de zon er in viel. Nochtans vonden we het fijner lopen in het Aztec NM, omdat het daar nog overdekt was en je een beter gevoel had hoe de mensen zelf er vroeger in leefden. We gingen nog in enkele kamers kijken en bezochten ook nog het graf van de vinder van de site. Dat trailpad ging  door een nu bijna opgedroogd rivierbeddinkje. Als het slechter weer is, kan je er volgens mij moeilijker bij. Het was ook niet zo zeer de moeite. Waar we wel nog op letten waren de muren. Onderaan breder dan bovenaan, volgens het gewicht dat er op rustte: toch echt slimme mensen al in die tijd.

Op de terugweg vullen de kinderen snel hun boekje in. Toen ze het inleverden was het nog niet direct ok. Ze kregen zelfs een opmerking als ze een woord niet ingevuld hadden, dat ze toch minstens konden proberen. Ja zeg! Wij wisten het antwoord ook niet. Toch maar even meegedeeld dat Engels hun moedertaal niet is. Toen draaide de ranger een beetje bij…Ze krijgen weer de badge en nog een gekleurd boekje met info over de manier van bouwen in die tijd. Interessant.

De terugweg via de dirtroad verloopt wat vlotter dan de heenweg, we krijgen zelfs bezoek van wilde paarden op de weg. Van zodra Luc zijn hand uit het raam steekt, lopen ze weg. Zo bang dat ze zijn!

Ver op onze route komen we ook nog wilde lama’s tegen langs de weg. Heel schattig!

Daarna rijden we naar Cuba, in New Mexico nog steeds, waar we verblijven op een ranch. Dat blijkt maar een beetje raar te zijn. We krijgen een appartement, waar ook nog 2 kamers bij zijn, maar die zijn niet verhuurd. We hebben dus de veranda buiten voor onszelf. Omdat het al 18u is besluiten we eerst te gaan eten. Er is in dit kleine dorp in the middle of nowhere slechts 1 restaurant. De hostess raadde ons dat dan ook aan. Het is, hoe kan het ook anders hier, een mexicaans. Het is superlekker. We hebben allemaal een gemengde schotel gevraagd zodat we van elke soort iets kunnen proeven. Heerlijk! We konden in de binnentuin zitten, het was nog lekker warm, maar niet te heet. Ze vergaten wel ons voorgerecht te brengen, maar dat was niet meer nodig. We hadden genoeg met de hoofdschotel. We praatten over de planning van morgen, en de kinderen laten duidelijk verstaan dat ze niet nog kiva’s wille zien. Het is nu wel genoeg geweest! Dus geen Bandelier NM  aub…

Bij de Mc D checkten we nog even onze mail, want internet is er niet in het huisje. Op de weg naar het huisje komen we ook nog koeien tegen die de weg oversteken. Al die beesten vandaag langs de baan :-)

Dan doe ik de foto’s, spelen de kinderen wat kaart, typ ik de blog alvast en zoekt Luc een andere route voor morgen. Het wordt een rit naar Albuquerque, daar even rondhangen en dan naar Santa Fe.