Dag 7: Custer – Spearfish Canyon – Devils Tower - Sundance

Hotel: Sundance Mt. HideAway B&B Aantal miles gereden:185 miles Hoogste temperatuur: 84°F

Om 6.50u opgestaan, toastjes van bruin brood gegeten en de koffers ingepakt. Nu alles hergesorteerd is, moet niet iedere keer meer alles mee naar binnen.  We merken nog op dat 1 m van onze cabin een bord staat met ‘Boundery National Forest’, dus dichter erbij konden we niet logeren.

Om 9u vertrekken we voor een rit van een uur naar Wade’s Gold Mill. Daar is het wat zoeken want de Tom Tom is weer in de buurt, maar niet exact.  Gelukkig kwam er een postman voorbij die natuurlijk de weg wist.  Omdat er wegenwerken waren, hadden ze de borden weg gehaald en konden we de afslag niet zien.  Die wegenwerken verlopen hier trouwens ook eigenaardig.  Aan de beide kanten staat iemand met een stopbord en dan rijdt er een auto van wegenwerken heen en weer, die je moet volgen. Dus ze moeten 3 mensen betalen ipv lichten te zetten!

Een oude man toont ons eerst een film over de goudmijn. Dan mogen we zelf aan de slag.  We kopen 4 busjes met zand waar gegarandeerd goud in zit.  De man toont voor hoe we dat moeten doen. Het is ongeveer als volgt. Eerst neem je water, dan doe je er zand bij, dan de schaal goed schudden zodat het goud naar beneden zakt (goud is het zwaarste element), dan de schaal schuin houden en het water van boven naar onder laten gaan tot het goud bovenaan de schaal over blijft. Het is helemaal niet gemakkelijk! Als je dan een stukje goud vindt, maak je eerst je vinger nat in het water uit de schaal, dan droog je hem af aan je broek, dan pak je het stukje goud en dop je je vinger in een flesje water waar het in achter blijft.  Dit blijf je steeds herhalen totdat je alle goud er uitgehaald hebt.

Dat deed iedereen dus, en daarna mochten we zelf aarde in onze schaal scheppen met een schep. Daarmee gingen we naar de rivier, we zetten ons op een bankje in de zon, en het hele ritueel begon opnieuw. Charlotte was de gelukkige en vond nog enkele stukjes. Er zaten wel nog redelijk veel andere mineralen in, zoals graniet, mika en witte en gele kwarts. Die kreeg iedereen mee in zijn eigen zakje. Daarna moesten we ons in het guestbook inschrijven, want uit België zagen ze bijna niemand. We kochten ook nog wat juweeltjes voor de meisjes, die daar zelf gemaakt waren.

Daarna reden we verder naar Deadwood, een dorpje bekend voor de moord op Wild Bill (moet nog eens opzoeken hoe dat juist zat). Als we uitstappen begint het  te miezeren en het is erg koud geworden (met onze kleren aan toch). We picknicken in de auto waar we net een parking voor vonden dichtbij de plaats waar ze een shooting gaan nadoen. Die stelt overigens niet zo veel voor. Er wordt wel wat show opgevoerd, en de kledij is in de tijd van toen, maar het duurt maar een kwartier en de kinderen merken terecht op ‘er valt zelfs niemand neer op de grond…’ Daarna worden we uitgenodigd om verse cookies te eten in het Hampton Inn ertegenover. De ene vindt ze al beter smaken dan de andere. Het is natuurlijk hun bedoeling om mensen het casino in te lokken waar je helemaal doorheen moet, en dat lukt hen nog redelijk goed ook. Daarna stappen we verder naar Saloon nr 10 waar Wild Bill vermoord werd. De sfeer van toen is goed nagedaan, je voelt je echt in een saloon zoals in de westernfilm. De stoel waarin hij werd dood geschoten staat er nog en zijn grafzerk hangt op. De vloer is bedekt met zagemeel.

We stappen terug naar de auto en beginnen de rit naar Sundance. Omdat het licht blijft regenen, rijden we niet de Spearfish Canyon, maar nemen de autostrade.

Als we er bijna zijn, begint het lichtje te branden van de bandespanning. Beetje ongerust naar een tankstation gereden om de spanning te meten, maar dat werkt niet met een meter. Bij een garage dan gewoon gevraagd of zij het even konden doen en dat gebeurde probleemloos. De man zei dat de spanning in alle 4 de banden gelijk en goed is. Waarschijnlijk ligt het aan het grote temperatuursverschil tussen deze morgen en namiddag. Hopelijk is dat zo.

Tegen 16u kwamen we toe aan de B&B. Daar bleek een vergissing te zijn gebeurd en de vrouw des huizes wist niet van onze reservatie. Gelukkig hadden we de mail bij! De mensen die na ons geboekt hadden, moesten nu bij een vriendin van haar logeren die hier ook een B&B heeft in de buurt. Hmmm… ze kwam zich wel excuseren dat het de 1^ste keer was in 13 jaar dat ze dat tegenkwam enzo. Onze cabin (er zijn er maar 3) is heel ruim, met een aparte slaapkamer waar de kinderen liggen. Er staat een gewoon stapelbed en een stapelbed waarvan het onderste een 2 persoonsbed is: plaats genoeg dus. Er ligt zelfs overal tapijt. Het is hier heel rustig, de omgeving is 48 are groot, en allemaal van hen. Daarnet kwam al een hert tot bij de cabins.

Nadat iedereen een langere broek en trui had aangedaan, en wij nog een tas koffie gedronken, zijn we vertrokken naar Devil’s Tower. Daar kwam de zon weer uit. De tower is heel mooi. Hij bestaat eigenlijk uit magma dat omhoog gespuwd werd en versteend is. Heel apart. Hij bestaat uit de langste stenen monolieten ter wereld. We doen de trail eromheen die ongeveer een uur duurt. We zien klimmers op de berg en overal hangen lintjes rond de bomen. Die zijn daar gehangen door Indianen. Voor hen is dit een heilige plek. Er hangt een mooi verhaal aan vast.  Er waren eens 7 zusjes en een broer aan het spelen. De broer werd plots en beer en liep achter de meisjes. Die sprongen op een boomstam die begon te groeien en een reusachtige boom werd. Hij groeide zo fel dat de meisjes tot in de hemel kwamen, waar ze nu de sterren van de Grote Beer vormen. De beer probeerde hen te pakken, en graaide met zijn klauwen in de boom. Dat zijn de verticale strepen die je nu overal ziet.

Na de trail hadden we echt honger. Het enige restaurant in het park was echter zo vuil, dat we daar niet wilden eten. Dus nog 30min terug naar Sundance om daar iets te zoeken. Helaas bestaat het dorp slechts uit 2 straten, waar dus helemaal niks is! Er is een gore plaats waar het vol motards stond en ons ook niet echt iets leek. Dan de supermarkt binnen om ev iets mee te nemen om op te warmen in de cabin. Maar de frigo’s waren defect, dus zoiets was er niet. Dan maar naar de Subway, om een broodje. Dat smaakte wel lekker, maar gezien de kou, hadden we toch liever iets warms gehad.

In de kamer dan nog 2 mango’s opgegeten, de blog getypt, foto’s gesorteerd en bedje in, want morgen om 7u moeten we op het ontbijt