Dag 25: Moab – Canyonlands – Moab

Hotel: Moab Townhouse Aantal miles gereden: 100 miles Hoogste temperatuur: 94°F

Het was wel 1u vannacht toen we gingen slapen. Ik heb nog  de was gedaan, nu we hier toch ons eigen toestel hebben. Alles de droogkast in, opvouwen en klaar. Waarom komt dat thuis altijd gekreukt er uit? Het spaart die Amerikanen nogal wat strijk uit!  Bedankt ook voor de tips van het rolo-ijs. Ik was dat vorig jaar na onze reis eens gaan vragen en toen hadden ze wel allerlei smaken, maar dus niet de Rolo. Daarna zijn we niet meer geweest, 't is nu niet dat het in België er dikwijls weer voor is ook. Alhoewel we deze morgen om 7.30u voor de eerste keer zagen op de laptop dat het op dat moment warmer was in België dan in Death Valley!  We ontbijten met vers Frans brood en een kop fruitsla: heerlijk. Dan zijn we weg naar Canyonlands, het noordelijke deel. We besluiten weer om eerst naar het uiterste punt te rijden, dat duurt ongeveer anderhalf uur. We kunnen het toch niet laten om te stoppen bij de verschillende uitzichtpunten langs de weg, want er hangt onweer in de lucht. Bovendien is het uitzicht adembenemend mooi! Kan het hier soms anders ook? Je kan heel goed zien hoe de rivier de Canyon uitgeschuurd heeft. De rotsen hebben weer gevarieerde kleuren en steken af tegen de donkerblauwe lucht. We maken een trail van 3 km over rotsen, tussen de typische groene struiken waar ik de naam niet van ken. Uiteraard moet er dikwijls gestopt worden voor foto's. Het is hier naar ons aanvoelen ook erg druk, dus we moeten dikwijls wachten om een goede foto te kunnen nemen. Op het einde kunnen we op een hoge rots klimmen! Daar blijven we even zitten en genieten van het uitzicht. De lucht wordt steeds grilliger, dus keren we maar terug, maar de regen wacht blijkbaar nog. De meisjes eten al van het verse brood want ze krijgen honger tijdens het wandelen. Victor heeft geen tijd, want die wil maar foto's trekken zoals zijn papa. Uiteindelijk zijn we bijna 2 uur weg geweest, maar het was heel leuk!
Op de terugweg stoppen we nog bij even prachtige uitzichtpunten aan de andere kant van de weg.
De ene trail die we nog moeten doen is Mesa Arch. Dit is een natuurlijke boog met een prachtig uitzicht erachter. We maken op de parking, in de rij voor de toiletten, een praatje met een dame die de trail al gedaan heeft. Op 20 minuutjes heb je hem gedaan zegt ze. Ik ben benieuwd, maar maak er maar al het dubbele van; ik ken dat bij ons... Ze zei dat het goed was dat we Arches NP nog niet bezocht hadden, want dat we hem anders maar klein zouden vinden.  Met minder verwachtingen begonnen we dus aan de trail. Niemand anders volgde het juiste pad, en stapte direct naar de boog, maar wij hebben netjes de volledige loop gelopen. De verrassing was dan des te mooier, want dan zag je plots de hele boog en niet in kleine stukjes al vooraf. Een vriendelijk koppel (oh ja, ze waren ook weeral in België geweest, in 1975 om precies te zijn; dat die al die data zo nog uit het hoofd weten...hmmm..) stelt voor om wat foto's van ons samen te nemen, en ze wachten geduldig tot iedereen anders weg is. Daarna doen wij hetzelfde bij hun.
We klauteren weer wat rond de boog, en Victor wil er zo graag bovenop, maar dat vind ik echt te geriskeerd. Komen er (natuurlijk weer Fransen) aan, en die doen het lekker wel en blijven in ieders zicht staan. Gelukkig hebben wij onze foto's al en keren terug. Wij vonden het toch een hele mooie boog, vooral met het uitzicht dat je eronder door ziet. Men zegt dat hij bij zonsopgang het mooist is, maar dan moet je hier wel geluk hebben met het weer, want deze morgen was het erg bewolkt. In de zon stappen, en toch maar rond de 30° zijn, is toch ook prettig. De 20 minuten werden er 50.... Luc en ik en Victor hadden ondertussen ook al ons stuk stokbrood op, dus we konden direct verder rijden naar het visitorcenter. Dat lukte toch weer niet zonder stoppen, maar we passeerden dan ook een nog een heel leuk uitkijkpunt waarbij je keek op een kronkelende weg naar beneden: ik zou er niet graag in een auto zitten...Victor en ik rennen een laatste keer om ter eerst op de berg erbij en wie wint er? Jaja, mama!
Aan het begin van het park stoppen we dan bij het visitorcenter om de badge op te halen van junior ranger. De ranger is een vrouw die nog een jaar op uitwisseling geweest is in Nederland. Ze spreekt het echt heel goed, en wil graag in het Nederlands met de kinderen alles overlopen. Blad voor blad overloopt ze alles wat ze ingevuld hebben. Ze zitten precies op school. Later vertelt ze dat ze tijdens het schooljaar leerkracht Engels is in Texas. Ik verschiet er niet van. In een bepaalde oefening moesten ze woorden in een tekst invullen. Ze vroeg wat de tekst betekende. Ze keken eens naar elkaar en gelukkig had pientere Victor de tekst volledig ingevuld nagelezen en hij kon het helemaal vertellen: dat de bovenste laag met planten in werkt als een spons en ervoor zorgt dat het hier geen Sahara landschap wordt. Er valt immers maar 20 cm regen/jaar. Daarom mag je dus zeker niet op de planten stappen. De ranger kon het niet geloven en vroeg wel drie keer wie hem dat geleerd had, maar het was Victor zelf die het ons verteld had in de auto! Ze vroeg om haar er op het einde nog eens op attent te maken. Verder werden ze nog erg ondervraagd, één voor één enkele vragen. Bv. wat is het verschil tussen een Mesa en een Butte? Ja ja, ze wisten het wel! Op het einde mochten ze zelf een eed zeggen en kregen ze weer de batch. Omdat Victor dat antwoord wist, kregen ze elk nog een speciale grote batch ook. Die is enkel voor de ambassadeurs ter bescherming van de "cryptobiotic soil". Echt wel cool! We waren best trots op hen. Het hele rangergebeuren heeft wel bijna een uur geduurd. Daarna nog een magneet gekocht. Op weg naar huis zijn we nog even bij de supermarkt gestopt om extra drank te kopen en dan was het toch alweer 16.30u eer we thuis waren. Victor en Marie-Laure zijn nog gaan zwemmen en wij zijn mee geweest en hebben wat gebabbeld in de zon aan de rand van het zwembad. (kinderen onder de 16 mogen niet alleen in het  zwembad). Terwijl zij zich douchten, heb ik lookbroodjes gemaakt en spaghetti. Plots ging brandalarm aan: oei, de broodjes waren een beetje zwart bovenaan. Oven was blijkbaar op grill overgegaan...Toch even schrikken. Terwijl we toch nog een aperitief namen, sprong dan plots de lamp boven onze hoofden: alle glas viel op Charlotte en Victor. Dus konden we dat eerst uit hun haar halen, tafel afruimen, en alles stofzuigen: er lagen splinters overal en het is hier tapijt, dus ze plakten er helemaal in.
Na dit intermezzo konden we eindelijk beginnen eten, en iedereen zei toch dat het smaakte en nam een tweede keer. Terwijl de kinderen afruimen en alles in het afwasmachine zetten, doe ik de blog en Luc draait de foto's al. We kijken nog naar een aflevering van The Killing en morgen bezoeken we Arches. De ranger vertelde ons al dat dat echt een heel druk park is, dat Canyonlands erg rustig is ertegenover. We zullen zien! We hebben dus toch met z'n vijven de planning voor morgen al eens overlopen en besloten welke arches we zeker willen zien.