Dag 3: Cheyenne – Guernsey – Fort Laramie - Scottsbluff

Hotel: Holiday Inn Express Scottsbluff-Gering Aantal miles gereden: 181 miles Hoogste temperatuur: 97°F

Vandaag was M-L op om 6.30u, dus iedereen  is dan maar opgestaan. Ontbijt was weer hetzelfde, alleen deze keer volkoren wafels gebakken. Dan hebben we de tassen ingepakt terwijl de kdn heen en weer om ijsblokjes liepen om in de frigobox te doen.  Luc probeerde nog de iPad te activeren maar omdat we een code nodig hebben om Wifi te gaan, lukte dit niet in het hotel. We zouden onderweg moeten stoppen bij een Mc Donald's. Om 9.15u waren we weg. Het landschap was weer erg mooi en heel verrassend: echte prairie nu met dikwijls kudden zwarte koeien of paarden. Er reed bijna niemand op de baan, het is prettig rijden zo! Het vee heeft hier trouwens heel veel plaats om te lopen, want nergens staan er hekkens. Langs gans de weg komen we nergens ook maar iets tegen om te eten of te tanken, dus rijden we er even af om voor de eerste keer te tanken. We tanken 16,5 gallon. Als we verder rijden begint er in de auto een enorme brandgeur te komen. Dat blijkt te komen door de enorme branden die ontstaan zijn de laatste dagen. Door de rook is smog ontstaan en kan de geur niet weg. Ook de lucht is de hele tijd troebel. Op een bepaald moment kan je de horizon zelfs niet onderscheiden en zie je alle wazig. Heel bizar. Alle auto's rijden met hun lichten aan.We zien dan ook langs de kant hele stukken prairie zwart geblakerd liggen. Triestig. We horen op het nieuws dat de brand aangestoken was en ze de daders opgepakt hebben.  Hoe kan je nu zoiets doen?
De eerste stopplaats voor vandaag is Oregon Trailruts, waar je nog goed de karrensporen kan zien van de handelaars 2 eeuwen geleden, toen die zich een weg zochten. Het is er heel stil en je hebt er een erg mooi uitzicht en we trekken aardig wat foto's. Er is zelfs een overdekte picknicktafel voorzien, waar we nadien een yoghurtje opeten en wat kersen. Het begint al erg warm te worden en we rijden verder naar Register Cliff. Hiervoor moeten we door het dorp Guernsey, dat precies dood is. We zien helemaal niemand!
Op weg naar de cliff passeren we nog een trainingsplaats voor het leger, waar niemand bezig is, maar wel leuk om zien. De koeien staan tot tegen de weg deze keer. Op de rotsen zelf staan namen gekerfd van handelaars die deze route namen. Helaas staat er al veel graffiti tussen, en het is moeilijk om te zien wat nog echt is en wat niet . In elke holte hangt wel een nest van vleermuizen, en plots zien we heel kortbij 3 kopjes uitsteken die gretig bewegen. Brrr...Ook hier lopen we alleen rond.
We rijden verder naar Fort Laramie, dat in dienst genomen werd rond 1850. We komen aan de toegang de Platte River Bridge tegen, waar we even stoppen, de brug oversteken, wat foto's nemen en weer verder rijden. Echt een brug uit die tijd die toegang gaf tot het fort.
Omdat het ondertussen al bijna 40° is, besluiten we om op de parking in de auto te eten. Het is buiten echt te warm. Na wat heen en weer verschuiven van spullen, lukt dat wonder en wel. We eten smakelijk in de airco onze pistoletjes op met kippewit en drinken Gatorade en frisse melk erbij.
Daarna bezoeken we het fort, wat ons toch wel aanstaat, ondanks wat we eerder al lazen op sommige blogs. We doen de hele toer van het kamp, en in het Visitor Center vertellen ze ons dat de mensen van na de Civil War (in North and South) daarna hier naartoe kwamen. We herkenden echt veel uit de serie die we bekeken voor we vertrokken, heel leuk. We zagen de slaapbarakken, keukens, officierenmess, woning generaal ed. Er waren ook hier niet veel toeristen.
Het was dan ook puffen om helemaal rond te stappen en alle huizen binnen te gaan.
Daarna rijden we naar het hotel, dat is nog anderhalf uur hier vandaan. Onderweg komen we voorbij een Mc Do waar we de iPad kunnen installeren en een ijsje eten met Rolo smaak en m&m's. Lekker toch ! Vlakbij het hotel stoppen we nog bij Walmart om picknick voor morgen in te slaan en vraag ik aan de apotheker een speciale zalf voor M-L. Vanwege haar extreem droge huid, de hitte hier en de airco, staan haar plooien in haar armen vol rode plekken die pijn doen als je eraan komt. We krijgen een zalf op basis van cortisone mee. Hopelijk helpt ze snel, want het is geen zicht. De kinderen hebben geen zin om nog iets te gaan eten, dus kopen we zelf 5 menuutjes om op de kamer op te warmen in de microgolf.
Als we in het hotel aankomen, blijkt er happy hour te zijn. Dat is een leuke verrassing! We kunnen snackjes nemen en een glas frisse wijn/bier drinken en de kinderen een ijskoud blikje frisdrank. We laten het ons smaken vooraleer we naar de kamer gaan. Het eten smaakt trouwens nog lekker. De blog wordt getypt, de foto's online gezet van de vorige dagen (op vraag van...) en we kijken nog een aflevering van The Event.
Dan is het alweer bedjestijd...