Dag 16: Ely – Lunar Crater – Rachel - Tonopah

Hotel: Best Western Hi-Desert Inn Aantal miles gereden: 289 miles Hoogste temperatuur: 82°F

Gisterenavond zijn we gaan slapen met gietende regen, en deze morgen was het nog steeds bezig...niet zo leuk! Dan maar een langere broek aangedaan en nog eens Allstars ipv teenslippers. Het ontbijt was weer gewoontjes, met wafels, bagels, ei met kaas deze keer, enz. De wafels zijn hier erg droog. We snappen niet dat we die vorig jaar extra bakten bij het ontbijt om mee te nemen als picknick. Gek dat smaken zo kunnen veranderen...we vertrekken rond 9.30u en het is droog ondertussen. Het is wel nog frisjes, maar we zitten toch lange tijd in de auto. Eerste stop is Lunar Crater. Tegen 11.30u komen we daar toe. We rijden de dirt road ernaartoe in, maar ik betrouw het niet zo. Inderdaad, 1 km verder is het niet meer te doen van de grotere stenen op de weg. We stappen nog een stukje te voet, maar de weg is verder onberijdbaar. Dus we keren terug naar de hoofdweg nadat Victor eerst nog wat op rotsen klauterde.  Kraters hebben we toch al gezien en we komen er nog een tegen in Death Valley morgen, tenzij die weg ook niet onderhouden is natuurlijk. We zetten onze weg verder naar Area 51, het sterkst bewaakte stukje Amerika misschien wel. Victor heeft alvast zijn speciale space zonnebril opgezet!  Plots ligt over de hele breedte van de weg een grote modderpoel. We kunnen niet anders dan er zachtjes doorrijden. 't Was een serieus onweer precies vannacht. Even verder mogen we niet verder: de weg is maar langs 1 kant berijdbaar en dan nog... Hij ligt vol aarde, modder, brokstukken, takken! De man van de wegenwacht die erbij staat om het verkeer te regelen, dat om de beurt mag doorrijden, vertelt ons dat dit zeer uitzonderlijk is. Het is helemaal nog niet het seizoen voor thunderstorms, en zeker niet van deze grootte! Normaal mag je geen wolkje aan de hemel zien! Ja, dachten wij ook, maar we troosten ons met idee dat het thuis dagelijks regent blijkbaar. Als het onze beurt is, kunnen we maar erg traag verder rijden. We nemen de afslag en daar is het nog erger! We zien al een 2de auto weggesleept worden. Deze was in de modder langs de weg terecht gekomen. Brrrr. Ik vind het maar eng rijden, maar ja, de jongens willen dit toch graag zien. Dan zie ik nog een bord staan dat het eerste tankstation pas na 111 miles zal zijn, dus toch even aan de kant of we wel toekomen. Sinds Ely geen enkel tankstation tegengekomen, dus ze hadden daar ook wel al eens die melding mogen geven! Volgens Luc komen we toe, dus we wagen de rit. Het is een lange saaie weg, die de eerste miles er ook nog eens slecht bij ligt. We rijden tussen de onweren door en zien af en toe bliksem. Hij heet wel de Extra Terrestrial Highway, het bord hangt echter vol gekleefd met stickers, echt erg dat mensen dat doen. Het is erg donker, je moet met lichten aan rijden. Eindelijk komen we aan bij Little A'Le'Inn. Dat is het enige restaurant in het dorp Rachel. Allé, dorp, meer dan enkele carvannen zag je daar niet. We eten er een alienburger met aliensaus (is gewoon mayonaise en ketchup gemengd ha ha kennen wij al lang!) Hij is wel lekker. Aan het plafond hangen allemaal briefjes van 1dollar. Een heel leuk zicht. Geen idee hoeveel het er zijn, maar geen 10000 $ zoals een Amerikaan roept als hij binnenkomt. Er staan overal Alienpoppen en foto's s van UFO's die daar gezien werden. Net voor we vertrokken hebben we op National Geographic een aflevering gezien over Area 51, die is trouwens best de moeite! Daarin verklaren oude werknemers dat het allemaal gaat om testvluchten van ontwerpen die de USA daar in het geheim ontwerpt. We kopen weer magneet en sleutelhangers en laten de kinderen ook een dollarbriefje versieren. Dat mag Luc ophangen helemaal vooraan. Er is rond de toog een rode lijn geschilderd, waar de kinderen niet over mogen. Tjonge jonge, wat zullen ze eens gaan doen misschien? Net voor we het briefje versierden begon het plots heel erg te gieten. Het was nadien gelukkig bijna over toen we moesten vertrekken. De vrouw zei dat het nog eens 38 miles heen en terug rijden was naar het bord dat Area 51 aangeeft, en dat je meer dan dat bord niet ziet. We besluiten daarom wegens de benzine daar niet naartoe te rijden. We keren dus de hele weg terug...we gaan dus wel naar Tonopah vanavond omdat dat de beste plaats ter wereld is waar je zoveel sterren kan zien...zal niet veel van in huis komen als het weer zo blijft! Na ongeveer 2u rijden komen we aan in Tonopah. Daar is de oude mijn nog open. We rijden er even naar binnen, maar niemand heeft hier zin: het stelt erg weinig voor, meer krotten dan wat anders. Bovendien zou het ons nog 20$ kosten ook, echt wel wat van het goede te veel. We checken in in het hotel.  Aan de balie zijn ze niet erg vriendelijk, eerder zakelijk, maar als we aan de kamer komen, blijken we gratis een upgrade te hebben gekregen! We hebben een aparte slaapkamer in een suite! Het is weer erg ruim, met een grote frigo ook. De lange autodag was voor de kinderen blijkbaar ook wat veel, want als we binnen zijn beginnen ze ruzie te maken nog nooit gezien. Enfin, we moeten ons er goed mee moeien en na een uur is het pas opgelost. Tja, zo'n dingen gebeuren natuurlijk ook hé. Niemand nog zin om te zwemmen, het zwembad ligt ook tegen de baan, niet erg gezellig. We eten op de kamer onze pistoletjes op met verse koffie en melk die deze keer niet zuur geworden is van 1 dag frigobox. We hebben elk nog een cookie of cinamon rol als dessert meegenomen. Toen we arriveerden stonden die immers in de lobby vers gebakken!
Terwijl wij de blog en foto's online zetten, kijkt Charlotte wat op fb, en spelen de andere 2 met hun nintendo.
Als het pikdonker is, gaan we eerst naar de lobby om een koffie en warme chocomelk en daarna vertrekken we met de auto tot waar er geen verlichting meer is. Het is er echt pikdonker, ik zou hier niet graag 's nachts moeten rijden. We stappen uit, moeten een gilet aandoen wegens de wind en kijken naar de talrijke sterren! Ze flikkeren allemaal om ter meest, en het is niet zo makkelijk om de poolster er uit te halen, maar het lukt Luc toch. Zo zien we dan ook heel duidelijk de Grote en de Kleine Beer. We trekken wat foto's en keren terug naar het hotel. Dan is het weeral bedtijd. Nog even het weer gecheckt voor de komende dagen en ja hoor, geen regen meer! Let's hope!
Morgen hebben jullie geen verslagje, want we logeren in Death Valley, middenin het National Park, dus geen internet!
Bedankt voor de reacties, altijd leuk om te lezen!