Dag 15: Salt Lake City – Bonneville Salt Flats – Ely

Hotel: La Quinta Inn & Suites Aantal miles gereden: 250 miles Hoogste temperatuur: 84°F

Iedereen goed geslapen na het spannende einde van The Event. Het ontbijt is werkelijk supergoed! Er is roerei en spek, maar ook wentelteefjes met bloemsuiker, roze pompelmoes en watermeloen. Er zijn ook stenen bekkers en inox bestek, smaakt toch beter dan die plastieken dingen meestal. We blijven dan ook langer zitten dan normaal. De tassen zijn snel gepakt, kookwas netjes opgevouwen en gesorteerd. Het was eigenlijk nog niet nodig, maar is nu eens zo gemakkelijk.  Bij het uitchecken wordt er wel 20$ te veel voor de kamer aangerekend, dus weer even mail boven halen en het wordt aangepast. We krijgen een plannetje mee van het kleine stadscentrum, we mogen de auto op de parking laten staan en er is zelfs een tram die gratis is. Als we bij de halte aankomen, is het nog 4min tot de tram er is, die we zonder problemen op kunnen. We hebben zelfs zitplaatsen. Het is hier erg rustig overal. We bezoeken eerst het visitor center waar we al direct aangesproken worden. Ik denk nee toch, niet proberen ons te bekeren hè....maar dat doen ze eigenlijk niet. We passeren vele ruimtes waar je kan praten met iemand over je familie. Ik lees hoe ze over het leven denken. Je leeft eerst in de hemel, het paradijs. Als God het tijd vindt, word je naar de aarde gestuurd en geboren. Je leeft daar dan in een familie, krijgt een gezin, plant je vooral voort als mormoon, sterft en als je goed geleefd hebt, kom je terug bij je familie in het paradijs. Bizar. Je kan er ook opzoeken wie van je familie mormoon is.  We vinden niemand, maar ze moeten dan ook al 100 jaar dood zijn.  Ze spelen films af van hoe belangrijk het gezinsleven wel niet is enz. Er staat een grote maquette met een doorsnede van hun tempel op het plein.  Waauw! Heel anders dan een kerk bij ons, alhoewel ze er aan de buitenkant hetzelfde uitziet. Er is ook een preekruimte met zitstoelen, vergaderzalen, zalen met een altaar in en in de kelder (er zijn liefst 4 verdiepingen!)  staat de doopvont. Dat is dus een echt reusachtig bad dat gedragen wordt door verscheidene bronzen ossen. Heel speciaal allemaal. De helft van de inwoners van SLC zijn mormonen. Overal waar je gaat op het domein kom je vrouwen tegen die info geven (sisters). We komen eerst aan het tabernakel, een megagrote zaal met aluminium koepel zodat ze daar veilig zijn bij een aardbeving. Hier oefent het koor gospelsongs. Het 2de grootste orgel ter wereld staat hier, het telt 11500 buizen! Alles straalt hier pracht en praal uit. Je hebt het gevoel in een andere wereld te wandelen. Overal staan kleurrijke bloemperken en alles wordt hier kraaknet onderhouden. Echt wel mooi. Als we bij de ingang van de tempel staan, zegt een vrouw ons dat we als niet-mormoon niet binnen mogen. Zelfs als mormoon mag je pas binnen als je geschreven toelating hebt van de bisschop en na een gesprek met de president die je een aanbevelingsbrief moet geven. Zo'n gebouw bouwen, gedurende 40 jaar, en dan mag er bijna niemand in...?! in de Sint Pietersbasiliek is toch ook iedereen welkom? Vinden we niet zo leuk... Ze geeft ons wel de tip om in een gebouw ertegenover naar de 10e verdieping te gaan om een mooier  zicht te hebben op de tempel. Ok dan, dat was wel zo. Er was ook een restaurant, maar daar wordt geen alcohol, geen koffie noch thee geschonken: mogen mormonen niet drinken. We stappen nog wat verder naar het office van de stichter van SLC, en zijn privéwoning. We komen binnen en 2 meisjes verwelkomen ons, het kan enkel bezocht worden met een tour. We moeten nog enkele min wachten. We zetten ons neer op de statige stoelen en zitten daar in complete stilte met die meisjes achter hun bureau 6m voor ons. Het voelt gek aan. Dan gaan we de kamer uit en direct naar zijn bureel met  originele meubels en een kluis. Die was erg belangrijk denk ik, maar ze wordt niet vernoemd in de uitleg. De meisjes vertellen trouwens dat ze missionarissen zijn. Om opgenomen te worden moeten ze op eigen kosten 18 maanden vrijwilligerswerk doen. De meesten gidsen hier. De ene komt uit Canada en vraagt waar België ligt , de andere uit Duitsland: zij kent België wel :)  het huis blijkt reusachtig groot. We zien zijn slaapkamer, die van een vrouw, van de dochter, de jongens, de keuken, speelkamer, living, eetkamer, gastenkamer ed. Het is heel mooi. De trouwjurk van de dochter staat op een pop uitgestald. Ze is nog kleiner dan Charlotte en supersmal. Als ik vraag hoe oud ze was, zegt de sister 23 jaar. Ja ja, denk ik maar, dat zal wel. Later lees ik in onze gids dat in 1999 pas de huwbare leeftijd is opgetrokken tot 16 jaar ipv 14. Zal wel zoiets geweest zijn dan... Het eerste huis waar eigenlijk de ingang was, komen we niet meer in. Er is nu een restaurant waar we eindigen. Later lees ik in de auto in de gids dat het het laatste haremgebouw was in de staat en dat mr Young daar woonde met 28 vrouwen! Waar nu het restaurant is, was vroeger de refter voor 70 familieleden. Ja, dat zullen ze ons niet vertellen... In het huis dat we ingingen mochten de belangrijkste vrouwen met hem wonen, de vrouwen zonder kinderen moesten op de zolderverdieping leven, die konden we niet bezichtigen. Hmmm....we kregen nog een kaartje mee dat we kunnen invullen en dan zal iemand ons in ons eigen land eens opzoeken. Doen we toch maar niet, maar we mogen het kaartje houden als souvenir. Er is trouwens nergens een souvenirwinkel, dat doen zij niet. We aten in de nieuwe foodcorner die er pas is sinds maart. We kozen allemaal voor Chinees en het was best lekker. We keren terug naar het hotel en vertrekken vandaar voor een rit van 5u. Na anderhalf uur komen we de Bonneville zoutvlakten tegen. Zoutmeren die volledig uitgedroogd zijn. Er is een parking voorzien langs de weg, en daar stappen we al even op het zout, dat er grillig bijligt, en niet vlak is. 3 mijl verder tanken we en de man zegt ons dat 3 mijl verderop de speedway begint waar de snelheidrecords gebroken worden. Daar moeten we toch ook even naartoe!  Het is een hele grote witte open vlakte. Het doet pijn aan je ogen zonder zonnebril. We rijden er ook een stukje op, voilà, dat kunnen we ook alweer zeggen dat we daar ook op gereden hebben. Cool gevoel toch wel! Hier is het zout wel glad trouwens. Net daarna passeren we de grens met Nevada, de volgende staat. Het valt op dat dit een armere staat is. De huizen zijn kleiner en er staat veel rommel en afval op straat en langs de huizen. Er staat een bord dat we pas na 130 mijl een tankstation tegen komen. Het wordt een lange rit van 3u door desolaat landschap. Het regent af en toe een paar druppels, maar het blijft aangenaam warm. De ganse weg is er nergens een parkeerstrook of pechstrook. We stoppen toch even om de benen te strekken en komen dan om 18u toe bij het hotel. Dat is vroeger dan gepland en we mogen de klok een uur terug draaien. 2 keer winst dus! We hebben alweer een mooie ruime kamer met sofabed, tafeltje en bureau! We doen enkele boodschappen in de supermarkt tegenover het hotel en nemen een vers cookie mee van aan de receptie, en koffie en thee. Op de kamer eten we pistoletjes met een cookie als dessert. Ik werk de blog af, kinderen zitten wat op fb, we kijken naar een nieuwe reeks, The killig en gaan slapen. We beseffen dat de tijd hier vliegt: we zijn al begonnen an de 3de week!