Dag 8: Sundance - Buffalo – Fort Phil Kearney – Cody

Hotel: Beartooth Inn Aantal miles gereden: 336 miles Hoogste temperatuur: 92° F

We hadden met de gastvrouw afgesproken om 7u te ontbijten, en iedereen was stipt op tijd klaar. We aten in haar keuken, en haar man kwam bij ons zitten. Ze had een grote schaal ei gemaakt met een deel met paprika en ui in, en een helft puur voor de kinderen. Het was erg lekker, alsook de zelfgemaakte zoete cake met nootjes in en de 2 soorten meloen. Ik miste echter toch wat brood erbij. Ze stonden versteld van de talenkennis van onze kinderen: 4 talen kennen ze hier niet! Victor verbeterde haar dat hij wel 5 talen kent, nl het Latijn ook nog. Onze grapjas. In hun living hangt een kop van een Buffalo, die haar man zelf geschoten heeft. De luster is gemaakt van het gewei van herten,ook zelf gemaakt. De cabines heeft haar man ook volledig zelf gebouwd, Amai! Of ze in België niet jagen vraagt ze? Iedereen moet er eens om lachen...ze vraagt om zeker in het gastenboek iets neer te schrijven. We vinden er geen enkele Belg of Nederlander in terug. De kinderen krijgen elk een pin van Wyoming, die spelden ze hier op hun cowboyhoed vertelt ze nog. Daarna nemen we afscheid en rond 8.30u vertrekken we voor onze 'rijdag'. Het landschap bestaat uit uitgestrekte weilanden met af en toe een ranch in de verte. Er staan dikwijls ja knikkers: zou hier olie zitten? Op de radio horen we ondertussen 2 Belgische groepen: Milow en Gotye. In THE middle of nowhere rijden we hier, en dan horen we dat: echt cool! Na een uurtje zien we een bord voor een mc do, dus we rijden af zodat we de blog en foto's van gisteren online kunnen zetten. We halen ons een koffie bij de Starbucks, en lezen de lange mail van oma en opa: bedankt! We tanken weer 16,5 gallon en ik mors hete koffie op mijn beige broek. Uitwassen in de wc dan maar, het is geen zicht, maar droogt snel op. Als we verder rijden verandert het landschap naar heuvelachtig en we zien besneeuwde bergtoppen voor ons. De kinderen spelen weer kaart in de auto. Misschien kunnen oma en opa nog eens mailen welke spelletjes kingen nu weer inhoudt, want wij weten het niet meer. Ik typ de blog al in op de iPad. Om 11.10u stoppen we even bij het Occidental hotel waar oa Buffalo Bill logeerde en Teddy Roosevelt. Het ademt nog helemaal de sfeer uit van toen. We mogen zelf boven gaan en kijken in de kamers die al klaar gemaakt zijn. Er hangen foto's van de bekende gasten, er staat kledij uit die tijd, nog een oude piano enz. We nemen hier een plaspauze en vervolgen onze weg. Een klein half uur later zijn we bij Fort Phil Kearney.  Hier staat alleen de voorste muur nog van recht en stelt een beetje teleur. We blijven dan ook niet lang en rijden vlug verder.  Om 12.15u krijgen we honger en stoppen bij een subway. Het is weer een heel lekker broodje. Ze zijn niet goedkoop, maar verser kan niet. Je kan nu tijdelijk zelfs avocado erop laten leggen, heerlijk. Er ligt ook veel meer beleg op dan in België. Dit lag op het mijne: ham, kaas, dat roosteren ze even, verder sla, avocado, komkommer, tomaat, rode ajuin, zwarte olijven, gele paprika, augurk en als dressing honing-mosterd. Het broodje zelf kan je ook kiezen, ik kies voor soort waldkorn. We kregen bekers mee om ijswater gratis te nemen. Zo, dit intermezzo voor wie niet weet wat subway is. We zetten onze weg verder en het wordt al veel warmer: 30°. Plots moeten we van een State Trooper aan de kant: we reden 7mls/h te snel en krijgen een warning. Hij is wel vriendelijk, maar we moeten toch een tijdje wachten tot hij alles ingevuld heeft. Ondertussen zijn zwaailichten aan, net of we zijn misdadigers. We rijden verder naar de bighorn canyon. Het is een bergweg die snel stijgt en met dennenbomen begroeid is, lijkt een beetje op Rocky Mountains. Bovenaan nemen we de onduidelijk aangegeven afslag naar Medicine Wheel.  We rijden een gravelroad naar boven, en daar is de weg afgesloten: er ligt nog sneeuw. Het is er 18° en we nemen water mee, gilets want het is 1u stappen enkel zegt de ranger. Het is een lastige weg bergop en bergaf. We kunnen inderdaad nog de sneeuw aanraken. Het landschap is bekleed met paarse bloemen die op hyacinten lijken. We zetten onze kap op tegen de wind. Na 45min komen we toe aan het wheel. Dit is een heilige plek voor de indianen, van 800 jaar oud. Overal hangen lintjes aan de hekkens of zakjes met tabacco in. We lopen helemaal rond van links naar rechts, anders brengt dat ongeluk. Op het laatste zien we het lintje hangen dat Viviane en fam er enkele dagen geleden hingen. We trekken er een foto van, zullen ze wel fijn vinden denk ik. We stappen weer het hele eind terug en M-Ll krijgt weer hoofdpijn van de hoogte. Gelukkig is het snel over als we in de auto zitten en beginnen dalen. Dat gaat met een helling van 10% en Luc moet bijna constant op de rem duwen. Er zijn overal ramps voorzien voor als je remmen blokkeren. Als ik het raam open doe om daar een foto van te nemen ruiken we weer verbrande lucht. Toch niet onze remmen? De volgende bocht door zien we het: hele stukken zijn zwart verbrand!  Het is nadien nog een uur in de auto via gewone weg naar Cody. Daar zijn we nu te laat voor de shooting want we hadden niet gedacht om 90min te moeten wandelen bij Med. Wheel. Maar we komen toch nog net op tijd aan. Ze geven net 3 posters weg, oa aan een militair, die prompt een staande ovatie krijgt. Daarna zingen ze eerst nog het nationale volkslied: iedereen pet af en hand op linkerborst. wat een gek zicht vinden we dat. Het gunfight stelt niet veel voor, er wordt wel wat geschoten, maar na 15 min houden we het voor bekeken. We moeten nog inchecken, eten en tijdig op de rodeo zijn! We hebben een heel grote kamer met 1 king bed, 1 queen bed en een double bed! Jammer dat we hier geen avond kunnen doorbrengen. We kopen onze tickets voor de rodeo in het hotel en de vrouw legt ons uit waar de beste plaatsen zijn. We hebben nog 45 min om te eten, dan begint het al. Het wordt dus, een beetje tegen de zin, een slaatje bij mc do. Maar het smaakt best goed, er ligt warme kip op en wordt vers gemaakt want we moeten er op wachten.We komen nog 10 min voor tijd aan bij de rodeo en hebben een prima plaats, net boven waar de dieren los gelaten worden. Het is een heel spektakel met oa mannen die op paarden moeten blijven zitten, kinderen die kunstjes doen op rondrijdende paarden, kalfjes die met een lasso gevangen worden en natuurlijk de erg wilde stieren waar ze zo lang mogelijk op moeten blijven zitten. Bij de eerste 3 onderdelen gebeurt er telkens iets ergs, zelfs de omroeper schrikt ervan en vraagt om een gebed mee te zeggen! Een paard botst tegen de hekkens en valt flauw/dood, een kalf krijgt de lasso te strak om zijn nek en beweegt niet meer en een vrouw valt van het paard en wordt een eind meegesleurd. Akelig om zien toch! De dieren worden zelfs met een tractor afgevoerd. Er is ook een race waar kinderen om ter eerst een lint van een kalf moeten trekken. M-L en Victor doen mee en wij lachen ons kapot van op de tribune, want het is geen zicht zo 50 kinderen achter 3 kalveren aan.
Nadien kopen we voor Victor als souvenir nog lasso's die echt gebruikt werden en krijgen ze alledrie van de cowboy's een gesigneerde prent. Dan snel bedje in, het is dan al 23u. Ik typ nog kort de blog verder af; morgen naar Yellowstone!