Dag 21: Las Vegas – Valley of Fire – Zion

Hotel: Comfort Inn Zion Aantal miles gereden: 185 miles Hoogste temperatuur: 113°F

We eten deze morgen de laatste restjes op, zijnde pannenkoeken, kersen, aardbeien en yoghurt. Daarna begonnen we met de grote inpak van alle kleine spullen en eten. Dat is toch een hele boel als je zo alles eens uitpakt. Anders blijft dat gewoon in de tassen zitten. We zeulen zelf alle bagage naar beneden, want als we een karretje vragen, gaan ze dat weer zelf naar boven brengen en moeten we daar weer op wachten. Ze brengen de auto die we zoveel mogelijk al inladen en gaan dan nog een laatste keer naar boven om de frigobox te halen en een beker koud water voor iedereen met ijs. We genieten nog een laatste keer van het uitzicht op de kamer, de kinderen doen de tv nog eens uit het bureau komen en dan is het echt tijd om te vertrekken. Na een klein uurtje rijden komen we al toe in Valley of Fire SP. Omdat het een State Park is en geen National Park, moeten we toegang betalen van 10$ en geldt onze pass niet. We krijgen een klein plannetje mee met weinig informatie op ivm de trials. Gelukkig hadden we het thuis al opgezocht en een beter plan mee!  We stoppen bij de Beehives, die gewoon langs de weg staan. De rode rotsen lijken een beetje op bijenkorven, vandaar de naam. De naam van het park is trouwens mooi gekozen. Er zijn overal grijze bergen, en daarvoor duiken dan rode rotsen op. Die zijn er later bijgekomen doordat een tektonische plaat hier boven kwam. Cool! Ze steken mooi af tegen de zwarte bergen en de blauwe lucht. Victor begint snel al op de rotsen te klimmen natuurlijk en de eerste foto's worden getrokken.  We rijden verder naar de volgende stopplaats, Atlatl Rock. Hier moeten we in de hitte een hoge ijzeren trap op naar rotstekeningen die hier 4000 jaar geleden gemaakt zijn door Native Americans, de eerste inwoners van Amerika zo ongeveer. Best apart! In het naar beneden gaan, had Luc last van zijn bovenbeen. Dus heel traag verder naar beneden gegaan. Er stonden overdekte picknicktafels, dus we hebben gezelllig gegeten buiten, met de vele chipmunks rond ons. Ik weet de Nederlands naam niet. Ze zijn heel grappig en van de warmte gingen ze plat op hun buik liggen, pootjes gespreid, een heel gek zicht. We rijden dan verder naar Arch Rock, maar zo zullen we er nog veel zien hopelijk in Arches NP. We stoppen bij het Visitorcenter om een magneet te kopen en vragen of de White Domes Trail goed te lopen is in dit weer. De hele trail ligt in open zon, maar de canyon die in de helft ligt, is in de schaduw.  Onderweg zouden er genoeg plaatsen moeten zijn om even onder een rots in de schaduw te staan. Ok, dan doen we hem. We vullen onze flesjes op en vertrekken. M-L vraagt in de auto of we niet gek zijn, want het is inmiddels 41°C ! Nee, neen, 't zal wel lukken. Zo gezegd, zo gedaan. Het eerste gedeelte is door heet zand met af en toe een rots ertussen. Nergens schaduw te bespeuren. Er staat een bord met welke films hier opgenomen zijn, en dat is oa Startrek, The Stand van Stephen King en nog enkele. Het moet ook erg heet geweest zijn toen, pff!  Het is wel een hele leuke afwisselende trail. Achter elke bocht schuilt een ander zicht, en overal rotsen om op te klauteren.  De slotcanyon komt op het juiste moment: schaduw! Maar o wee, hij is maar 50m lang en dan is het weer volle bak de zon in. We puffen en zweten wat af! Het is er zalig stil, en je kan je zo inbeelden dat er cowboys te paard rond draafden. Omdat de ranger gezegd had dat de trail maar 20 tot max 30 minuten ging duren, hadden we niet zo veel water bij. Dus maar wat opgespaard. Vooral M-L had het lastig en dronk veel. Ik heb dan maar minder gedronken, met hoofdpijn tot gevolg. In de auto heeft iedereen dan zijn dorst gelukkig kunnen lessen. Het gaat hard hier! Ondertussen was het dan ook 113°F geworden! Op de terugweg doen we nog een dirtroad naar een Fire Canyon, die met onze Van wel redelijk te doen is. Het uitzichtpunt is mooi, maar na de trail niet zo bijzonder. We passeren weer het Visitorcenter waar we onze flesjes allemaal opvullen en weer in de frigobox steken. We doen als laatste nog Elephant Rock aan. Een rots helemaal uitgeschuurd zoals een olifant eruit ziet! Ha ha, dus toch een olifant gezien hé opa! We klauteren weer naar boven, en Victor wil altijd maar hoger en hoger. Hij klimt zelfs tot midden op de rug, waarna Luc het hem nadoet...Zo zoon, zo vader is het hier dikwijls :) We komen een arrogante Nederlander tegen, die vanzelf begint op te scheppen over wat een geweldige toer ze aan het maken zijn. Zijn vrouw blijft beneden staan met teenslippers aan met hakjes, een gestreken hemd, een smal rokje,... Hi hi, we kijken maar eens naar elkaar en weten genoeg: dit kan absoluut niemand van het forum zijn hoor! Hij wil persé een foto nemen van ons 5, maar op geen van beide staan we volledig. Had eigenlijk niks anders verwacht. Het is moeilijk om een goede foto van ons 5 te krijgen in dit prachtige land: we blijven nochtans altijd dapper lang glimlachen. Maar dan onze voeten er niet op, dan ene zijn arm niet, dan loopt er iemand in beeld...
Als we uit het park zijn, rijden we een stukje in Arizona, dan komen we in Utah terecht.
De weg gaat eerst via autostrade vlak, en ik begin de blog alvast te typen. Charlotte valt in slaap en M-L en Victor spelen een spelletje met de kaarten. Dan rijden we door bergachtig gebied, dus moet ik stoppen met typen. We komen aan bij het hotel om 18.15u, maar we moeten de klok een uur verder zetten, dus het is al snel laat. We checken eerst in, en de reactie is unaniem: is dit onze kamer???? Jaaa, het kan niet Las Vegas blijven hé. We krijgen een rollwaybed, waar Charlotte weer op slaapt.
Om te eten zijn er enkel de bekende ketens, en omdat we op het forum al gelezen hadden over DQ, Dairy Queen, kiezen we daarvoor. Het zijn echt lekkere verse burgers!  We zagen iedereen maar ijsjes bestellen, dus om onszelf te belonen voor de lastige trail vandaag, kon een klein ijsje er nog wel in. Euuuhh, klein schreef ik? Het was supergroot!!!! (en kostte slecht 1,70 $ !) Als we het geweten hadden, hadden we voor 2 een ijsje genomen.  Ik snap nu wel waarom iedereen hier terugkomt!
In het hotel heeft iedereen eindelijk het zweet en zand van zich afgespoeld; dit moest nu weer één voor één, ondertussen deed iedereen wel iets: blog, foto's, facebook, lezen...
Wat een mooi park hebben we weer gezien vandaag!