Dag 28: Cortez – Aztek Ruins NM – Bisti Badlands – Bloomfield

Hotel: BEST WESTERN PLUS Territorial Inn & Suites Aantal miles gereden: 199 miles Hoogste temperatuur: 94°F

Gisterenavond werkte het internet eerst wel, dan weer niet meer. Nog wat tv gekeken dan maar en zo kom ik nog wat roddels te weten over Kirsten Stewart in een interview met haar. Vindt Charlotte leuk om te horen bij het ontbijt. Het ontbijt is vandaag veel minder druk, gelukkig. We krijgen nu wel direct een roer-ei zonder kaas. We eten nog een getoaste bagel erbij en nemen een yoghurtje mee voor onderweg. We kijken op de kamer, maar nog steeds zijn maar de helft van de foto's ge-upload, dus we moeten het onderbreken. Alles in de auto zetten weeral, even rondje rijden naar achterkant van het hotel om de frigobox met ijs te vullen en dan uitgeschept. We vroegen korting voor het internet dat niet werkte. Moest ze even vragen aan de manager. Die kwam niet eens zelf naar ons en riep 10$. Ok, per dag dan zeiden we, niet in totaal. Ok, dat was goed. Wie niet vraagt, niet krijgt! Het begon al snel te regenen toen we vertrokken. De lucht zag overal grijs. Gelukkig deden we vandaag Mesa Verde niet! Van zodra we onze laatste staat voor deze reis binnen reden, New Mexico, stopte het. Hier geen bergen meer, wel veel groene heuvels, afgewisseld met open dorre vlakten die er wat verwaarloosd bijliggen. Onze eerste stopplaats vandaag zijn de Aztec Ruins NM, die dus helemaal niks met de Azteken te maken hebben. Toen ze ontdekt werden, dacht men dat niemand anders zoiets kon geconstrueerd hebben en heeft men ze toegeschreven aan de Azteken. Vandaar de naam. Ondertussen weet men dat het niet van hen komt. De kinderen krijgen ook hier een boekje om in te vullen. Er zijn geen toeristen op wat bejaarde mensen na. We krijgen een geplastificeerde folder mee met uitleg bij elke nummer op het terrein. Ook al zagen we gisteren al woningen, deze zijn toch weer anders. Ze liggen al niet tussen de rotsen, maar in een vlakte. We kunnen er inlopen, zelfs nog met originele plafond. Die is gemaakt van dikke balken, daarboven dwars erop liggen dunnere boomstammen en daarboven ligt een mengsel van klei en loof. Ongelooflijk dat dat na 1000 jaar nog niet ingestort is. Er was zelfs een verdiep op! De kamers kregen steeds andere functies: van keuken tot grafkamer. Na 2 generaties verhuisden ze altijd en bouwden een volledig nieuwe site. De deuropeningen waren trouwens erg laag. Hoe groot waren deze mensen maar? De helft werd niet ouder dan 12 jaar. Daar staan we toch even bij stil...toch waren het knappe bouwwerken want ze voorzagen soms hoekramen, en die muren errond staan er nog steeds. Ha ja, en om onze hoekramen thuis te plaatsen, hadden ze stalen profielen nodig in het midden. Heel raar toch. Ook de buitenkant versierden ze door rijen stenen in een andere kleur ertussen te plaatsen. Ze hadden zelfs al een soort zonnewering of gordijn dat ze maakten van yucabladeren.
Bij de ruines van een tempel doen Marie-Laure en Victor snel de zonnedans opdat het niet zou beginnen regenen. Op het binnenplein staat een reusachtige kiva. Hij is volledig hersteld in zijn originele staat. De muren zijn mooi bepleisterd in donkerrood en wit. Het doet echt aan als een heiligdom. Je kan op een knop duwen en dan hoor je het soort muziek dat ze daarbij maakten. We bleven een tijdje zitten en lieten het over ons komen. Er kwam licht binnen langs 1 venster in het dak en 15 T-vormige ramen met kamertjes erachter die rondom gebouwd waren. Hierna legden de kinderen hun eed weer af, kregen een badge en we kochten nog een magneet voor iedereen. Weer geen petten of sleutelhangers hier. Je ziet gewoon dat er niet veel volk komt. Er hangen nog stickers te koop van in 2005!  We picknicken op de bankjes die uitzicht geven op de grote kiva. Donuts, erg gemakkelijk met aardbeien, kersen en een yoghurtje als dessert. Het weer is prima, niet te warm en toch schijnt de zon. Er staat een lichte wind. Na een kwartier komen we dan toe in ons hotel voor vanavond. We zijn eigenlijk te vroeg om in te checken, maar de vriendelijke vrouw achter de balie zorgt er voor dat we toch al in onze suite kunnen. Wat we nog gaan bezoeken vraagt ze, want ze hebben regen voorspeld. Ok, snel gerief in de kamer gezet en we zetten koers naar Bisti Badlands. Dat is niet zo gemakkelijk, want er bestaat niet echt een adres van, dus we moeten een beetje Tom Tom en een beetje ons gevoel gebruiken. Zodra we goed op weg zijn, begint het te gieten. Het ziet er niet naar uit dat het zal opklaren... De temperatuur zakt van 94 naar 70...We rijden toch maar verder, en als we de dirtroad in moeten, klaart het zelfs op! Er is helemaal niemand en het ziet er allemaal ook niet echt waauw uit. Nochtans staat er een bakje met een soort gastenboek in waarin iedereen schrijft wanneer en hoelang hij het park bezocht. De meeste commentaren zijn toch van amazing enzo. Marie-Laure maken we wakker en we stappen maar wat tussen rotsen door. Er is geen enkel pad, geen enkele trail.   Er staat niet voor niets een bord met Wilderness.  We volgen een beetje de loop van het water dat er gestroomd heeft en komen in een prachtige omgeving die je helemaal niet verwacht. De rotsen zelf zijn groen en geel en zwart bovenaan van kleine kiezeltjes. Ertussen liggen allemaal witte hoodoo's. Het contrast is erg mooi, ook al schijnt de zon niet. Prachtig alweer hoe de natuur dit hier gecreëerd heeft. We blijven even staan en keren naar de auto terug. De wolken boven ons worden donkerder en donkerder. We vullen in het boek in dat we 45minuten  weggebleven zijn. We zijn de eerste bezoekers sinds 3 dagen... Dan steken we de straat over en wandelen ook nog zo' n 10 minuten naar andere mooie hoodoo's. We hadden gelezen dat de mooiste daar lagen. Het is een beetje stappen op goed geluk, maar we komen er toch. Hier kan je helemaal er op klimmen, ertussen wandelen enzo, leuker, maar de andere vonden we wel mooier. Deze zijn enkel wit. We amuseren ons weer met klimmen en springen tot het begint te druppelen. Dan moeten we rennen om op tijd bij de auto te zijn. Die zien we niet altijd staan, dus ook dit is op goed geluk, maar ons oriëntatiegevoel blijkt nog steeds prima te zijn! Op het einde moeten we zelfs nog over een beek springen en langs de helling omhoog lopen, maar dat maakt het weer des te cooler natuurlijk. Victor komt bij de auto aan en zegt dat zijn knop van zijn broek is. Ik vraag of hij de knop heeft en zonder iets te zegen rent hij terug door de regen, wat een grappig zicht! Strafste is dat hij hem nog snel vindt ook!  In de regen rijden we terug, maar het houdt snel weer op. We hadden bij het vertrek aan het hotel al gezien dat er een DQ is, dus we moeten niet meer zoeken waar te eten. De hamburgers zijn kleiner dan vorige keer en eigenlijk net hetzelfde hier als bij de Mc D. Valt een beetje tegen dus.  Voor een ijsje vind ik het echt te koud. Victor en M-L nemen er wel eentje. We tanken nog eens vol, zodat we dat morgen niet meer moeten doen: 16,68 gallon aan 3,49$. Als we toekomen in het hotel is het weeral 19.15u en is de zin om nog te zwemmen over bij Charlotte. Zij gaat direct douchen en nog eens op fb kijken. Wij gaan nog zwemmen. We hebben het grote binnenzwembad voor ons alleen. Er is ook een grote hete jacuzzi: zalig voor de spieren!
De kilometerteller van de auto staat trouwens exact op 10000 miles!   We hebben dus in totaal al 4803 miles gereden! Vanaf morgen nog exact 1 week te gaan, wat gaat de tijd snel hier!
Morgen rijden we naar Cuba, inderdaad ja, Cuba! En daar hebben ze waarschijnlijk (nog) geen internet....